bijbrengen

Dutch

Etymology

From bij +‎ brengen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈbɛi̯brɛŋə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: bij‧bren‧gen

Verb

bijbrengen

  1. (transitive) to teach, to instill (an ideal)
  2. (transitive) to resuscitate, to bring around

Conjugation

Conjugation of bijbrengen (weak with past in -cht, separable)
infinitive bijbrengen
past singular bracht bij
past participle bijgebracht
infinitive bijbrengen
gerund bijbrengen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular breng bij bracht bij bijbreng bijbracht
2nd person sing. (jij) brengt bij, breng bij2 bracht bij bijbrengt bijbracht
2nd person sing. (u) brengt bij bracht bij bijbrengt bijbracht
2nd person sing. (gij) brengt bij bracht bij bijbrengt bijbracht
3rd person singular brengt bij bracht bij bijbrengt bijbracht
plural brengen bij brachten bij bijbrengen bijbrachten
subjunctive sing.1 brenge bij brachte bij bijbrenge bijbrachte
subjunctive plur.1 brengen bij brachten bij bijbrengen bijbrachten
imperative sing. breng bij
imperative plur.1 brengt bij
participles bijbrengend bijgebracht
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.