bleikja

Icelandic

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈpleiːca/
    Rhymes: -eiːca

Etymology 1

From Old Norse bleikja, from Proto-Germanic *blaikijǭ.

Noun

bleikja f (genitive singular bleikju, nominative plural bleikjur)

  1. pale colour
  2. light clay
  3. char (Salvelinus), especially Arctic char (Salvelinus alpinus)
  4. Lyngbye's sedge (Carex lyngbyei) (in Carex subg. Carex)
Declension
Declension of bleikja (feminine)
singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative bleikja bleikjan bleikjur bleikjurnar
accusative bleikju bleikjuna bleikjur bleikjurnar
dative bleikju bleikjunni bleikjum bleikjunum
genitive bleikju bleikjunnar bleikja bleikjanna

Etymology 2

From Old Norse bleikja, from Proto-Germanic *blaikijaną, from *blaikaz, whence bleikur.

Verb

bleikja (weak verb, third-person singular past indicative bleikti, supine bleikt)

  1. to bleach
Conjugation
bleikja – active voice (germynd)
infinitive nafnháttur bleikja
supine sagnbót bleikt
present participle
bleikjandi
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég bleiki bleikti bleiki bleikti
þú bleikir bleiktir bleikir bleiktir
hann, hún, það bleikir bleikti bleiki bleikti
plural við bleikjum bleiktum bleikjum bleiktum
þið bleikið bleiktuð bleikið bleiktuð
þeir, þær, þau bleikja bleiktu bleiki bleiktu
imperative boðháttur
singular þú bleik (þú), bleiktu
plural þið bleikið (þið), bleikiði1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
bleikjast – mediopassive voice (miðmynd)
infinitive nafnháttur að bleikjast
supine sagnbót bleikst
present participle
bleikjandist (rare; see appendix)
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég bleikist bleiktist bleikist bleiktist
þú bleikist bleiktist bleikist bleiktist
hann, hún, það bleikist bleiktist bleikist bleiktist
plural við bleikjumst bleiktumst bleikjumst bleiktumst
þið bleikist bleiktust bleikist bleiktust
þeir, þær, þau bleikjast bleiktust bleikist bleiktust
imperative boðháttur
singular þú bleikst (þú), bleikstu
plural þið bleikist (þið), bleikisti1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
bleiktur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
bleiktur bleikt bleikt bleiktir bleiktar bleikt
accusative
(þolfall)
bleiktan bleikta bleikt bleikta bleiktar bleikt
dative
(þágufall)
bleiktum bleiktri bleiktu bleiktum bleiktum bleiktum
genitive
(eignarfall)
bleikts bleiktrar bleikts bleiktra bleiktra bleiktra
weak declension
(veik beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
bleikti bleikta bleikta bleiktu bleiktu bleiktu
accusative
(þolfall)
bleikta bleiktu bleikta bleiktu bleiktu bleiktu
dative
(þágufall)
bleikta bleiktu bleikta bleiktu bleiktu bleiktu
genitive
(eignarfall)
bleikta bleiktu bleikta bleiktu bleiktu bleiktu

References

  • Ásgeir Blöndal Magnússon (1989) Íslensk orðsifjabók, Reykjavík: Árni Magnússon Institute for Icelandic Studies, →ISBN (Available at Málið.is under the “Eldri orðabækur” tab.)

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

Etymology

From Old Norse bleikja, from Proto-Germanic *blaikijaną. Akin to English bleach.

Verb

bleikja (present tense bleikjer, past tense bleikte, past participle bleikt, passive infinitive bleikjast, present participle bleikjande, imperative bleik)

  1. (transitive) to bleach, whiten

Noun

bleikja f (definite singular bleikja, indefinite plural bleikjer or bleikjor, definite plural bleikjene or bleikjone)

  1. (pre-2012) alternative form of bleikje
  2. definite singular of bleikje

References

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *blaikijaną.

Verb

bleikja

  1. to bleach

Conjugation

Conjugation of bleikja — active (weak class 1)
infinitive bleikja
present participle bleikjandi
past participle bleiktr
indicative subjunctive
present past present past
1st person singular bleiki bleikta bleikja bleikta
2nd person singular bleikir bleiktir bleikir bleiktir
3rd person singular bleikir bleikti bleiki bleikti
1st person plural bleikjum bleiktum bleikim bleiktim
2nd person plural bleikið bleiktuð bleikið bleiktið
3rd person plural bleikja bleiktu bleiki bleikti
imperative present
2nd person singular bleik, bleiki
1st person plural bleikjum
2nd person plural bleikið
Conjugation of bleikja — mediopassive (weak class 1)
infinitive bleikjask
present participle bleikjandisk
past participle bleikzk
indicative subjunctive
present past present past
1st person singular bleikjumk bleiktumk bleikjumk bleiktumk
2nd person singular bleikisk bleiktisk bleikisk bleiktisk
3rd person singular bleikisk bleiktisk bleikisk bleiktisk
1st person plural bleikjumsk bleiktumsk bleikimsk bleiktimsk
2nd person plural bleikizk bleiktuzk bleikizk bleiktizk
3rd person plural bleikjask bleiktusk bleikisk bleiktisk
imperative present
2nd person singular bleiksk, bleikisk
1st person plural bleikjumsk
2nd person plural bleikizk

Descendants

  • Icelandic: bleikja
  • Faroese: bleikja
  • Norwegian Nynorsk: bleikja
  • Old Swedish: blēkia
  • Danish: blege

Further reading

  • Zoëga, Geir T. (1910) “bleikja”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press; also available at the Internet Archive