cando
Galician
Etymology 1
From Old Galician-Portuguese quando, from Latin quandō.
Adverb
cando
- (interrogative) when
Conjunction
cando
Etymology 2
From older candano, from a substrate language, from Proto-Celtic *kando-, from Proto-Indo-European *(s)kand- (“to shine, glow”); compare Latin candeō (“glow”) and Ancient Greek κάνδαρος (kándaros, “charcoal”).[1]
Cognate with Asturian cándanu.
Noun
cando m (plural candos)
Derived terms
- Candaedo
- Candaedos
- Candaído
- Candaira
- Candal
- Candañedo
- Candás
- Candeda
- Candedo
- Candedos
- Candeeira
- Candeira
- Candeiro
- Candendo
- Cando
- Candosa
References
- Ernesto Xosé González Seoane, María Álvarez de la Granja, Ana Isabel Boullón Agrelo (2006–2022) “cando”, in Dicionario de Dicionarios do galego medieval (in Galician), Santiago de Compostela: Instituto da Lingua Galega
- Xavier Varela Barreiro, Xavier Gómez Guinovart (2006–2018) “cando”, in Corpus Xelmírez - Corpus lingüístico da Galicia medieval (in Galician), Santiago de Compostela: Instituto da Lingua Galega
- Antón Luís Santamarina Fernández, editor (2006–2013), “cando”, in Dicionario de Dicionarios da lingua galega [Dictionary of Dictionaries of the Galician language] (in Galician), Santiago de Compostela: Instituto da Lingua Galega
- Antón Luís Santamarina Fernández, Ernesto Xosé González Seoane, María Álvarez de la Granja, editors (2003–2018), “cando”, in Tesouro informatizado da lingua galega (in Galician), Santiago de Compostela: Instituto da Lingua Galega
- Rosario Álvarez Blanco, editor (2014–2024), “cando”, in Tesouro do léxico patrimonial galego e portugués (in Galician), Santiago de Compostela: Instituto da Lingua Galega, →ISSN
Pali
Alternative forms
Alternative scripts
Noun
cando
- nominative singular of canda (“moon”)
Sardinian
Etymology
Pronunciation
- IPA(key): /ˈkando/, [ˈkäɳ.ɖɔ]
Adverb
cando
- (interrogative) when
Conjunction
cando
Derived terms
- cando non cando (“sometimes”)
Spanish
Verb
cando
- first-person singular present indicative of candar