coitare
Italian
Alternative forms
- cotare (Florentine dialect)
Etymology 1
From Latin cōgitāre (“to think; to consider”). Doublet of cogitare.
Pronunciation
- IPA(key): /ko.iˈta.re/
- Rhymes: -are
- Hyphenation: co‧i‧tà‧re
Verb
coitàre (first-person singular present còito, first-person singular past historic coitài, past participle coitàto, auxiliary avére)
- (obsolete) to think [auxiliary avere]
- c. 14th century, “Settimo grado [Seventh step]”, in Volgarizzamento de’ Gradi di San Girolamo [Translation of Saint Jerome's Steps][1]; republished, Florence: Domenico Maria Manni, 1729, page 24:
- Invano coita Dio luſingare chi ave a vile lo ſuo frate.
- [Invano coita Dio lusingare chi ave a vile lo suo frate.]
- Those who despise their brothers err in thinking to be pleasing God.
- (literally, “In vain thinks God to please who has as worthless his brother.”)
Conjugation
Conjugation of coitàre (-are) (See Appendix:Italian verbs)
| infinitive | coitàre | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| auxiliary verb | avére | gerund | coitàndo | |||
| present participle | coitànte | past participle | coitàto | |||
| person | singular | plural | ||||
| first | second | third | first | second | third | |
| indicative | io | tu | lui/lei, esso/essa | noi | voi | loro, essi/esse |
| present | còito | còiti | còita | coitiàmo | coitàte | còitano |
| imperfect | coitàvo | coitàvi | coitàva | coitavàmo | coitavàte | coitàvano |
| past historic | coitài | coitàsti | coitò | coitàmmo | coitàste | coitàrono |
| future | coiterò | coiterài | coiterà | coiterémo | coiteréte | coiterànno |
| conditional | coiterèi | coiterésti | coiterèbbe, coiterébbe | coiterémmo | coiteréste | coiterèbbero, coiterébbero |
| subjunctive | che io | che tu | che lui/che lei, che esso/che essa | che noi | che voi | che loro, che essi/che esse |
| present | còiti | còiti | còiti | coitiàmo | coitiàte | còitino |
| imperfect | coitàssi | coitàssi | coitàsse | coitàssimo | coitàste | coitàssero |
| imperative | — | tu | Lei | noi | voi | Loro |
| còita | còiti | coitiàmo | coitàte | còitino | ||
| negative imperative | non coitàre | non còiti | non coitiàmo | non coitàte | non còitino | |
Derived terms
Further reading
- coitare in Dizionario Italiano Olivetti, Olivetti Media Communication
Etymology 2
Pronunciation
- IPA(key): /kojˈta.re/
- Rhymes: -are
- Hyphenation: coi‧tà‧re
Verb
coitàre (first-person singular present còito, first-person singular past historic coitài, past participle coitàto, unknown auxiliary) (rare or obsolete, intransitive)
Conjugation
Conjugation of coitàre (-are) (See Appendix:Italian verbs)
| infinitive | coitàre | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| auxiliary verb | ? | gerund | coitàndo | |||
| present participle | coitànte | past participle | coitàto | |||
| person | singular | plural | ||||
| first | second | third | first | second | third | |
| indicative | io | tu | lui/lei, esso/essa | noi | voi | loro, essi/esse |
| present | còito | còiti | còita | coitiàmo | coitàte | còitano |
| imperfect | coitàvo | coitàvi | coitàva | coitavàmo | coitavàte | coitàvano |
| past historic | coitài | coitàsti | coitò | coitàmmo | coitàste | coitàrono |
| future | coiterò | coiterài | coiterà | coiterémo | coiteréte | coiterànno |
| conditional | coiterèi | coiterésti | coiterèbbe, coiterébbe | coiterémmo | coiteréste | coiterèbbero, coiterébbero |
| subjunctive | che io | che tu | che lui/che lei, che esso/che essa | che noi | che voi | che loro, che essi/che esse |
| present | còiti | còiti | còiti | coitiàmo | coitiàte | còitino |
| imperfect | coitàssi | coitàssi | coitàsse | coitàssimo | coitàste | coitàssero |
| imperative | — | tu | Lei | noi | voi | Loro |
| còita | còiti | coitiàmo | coitàte | còitino | ||
| negative imperative | non coitàre | non còiti | non coitiàmo | non coitàte | non còitino | |
Further reading
- “coitare”, in Grande dizionario della lingua italiana, supplement 2009, UTET, 2009, page 192a