corniculatus
Latin
Etymology
From corniculum + -ātus, from a diminutive of cornū (“horn”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɔr.nɪ.kʊˈɫaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kor.ni.kuˈlaː.t̪us]
Adjective
corniculātus (feminine corniculāta, neuter corniculātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | corniculātus | corniculāta | corniculātum | corniculātī | corniculātae | corniculāta | |
| genitive | corniculātī | corniculātae | corniculātī | corniculātōrum | corniculātārum | corniculātōrum | |
| dative | corniculātō | corniculātae | corniculātō | corniculātīs | |||
| accusative | corniculātum | corniculātam | corniculātum | corniculātōs | corniculātās | corniculāta | |
| ablative | corniculātō | corniculātā | corniculātō | corniculātīs | |||
| vocative | corniculāte | corniculāta | corniculātum | corniculātī | corniculātae | corniculāta | |
Synonyms
Related terms
Descendants
- → English: corniculate
References
- “corniculatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- corniculatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.