durabilis
Latin
Etymology
From dūrāre, dūrō (“to harden, make hard”) + -bilis.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [duːˈraː.bɪ.lɪs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪uˈraː.bi.lis]
Adjective
dūrābilis (neuter dūrābile, adverb dūrābiliter); third-declension two-termination adjective
Declension
Third-declension two-termination adjective.
singular | plural | ||||
---|---|---|---|---|---|
masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
nominative | dūrābilis | dūrābile | dūrābilēs | dūrābilia | |
genitive | dūrābilis | dūrābilium | |||
dative | dūrābilī | dūrābilibus | |||
accusative | dūrābilem | dūrābile | dūrābilēs dūrābilīs |
dūrābilia | |
ablative | dūrābilī | dūrābilibus | |||
vocative | dūrābilis | dūrābile | dūrābilēs | dūrābilia |
Derived terms
Related terms
Descendants
References
- “durabilis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “durabilis”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- durabilis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.