gelta

Icelandic

From Proto-Germanic *galtjan (“to bay, bark”), from *gelt, dental extension of Proto-Indo-European *gʰel- (“to shout”). See also Proto-Germanic *galaną (“to yell, shout”).^[1]

gelta (weak verb, third-person singular past indicative gelti, supine gelt)

*gelta* – active voice (*germynd*)
		present nútíð	past þátíð	present nútíð	past þátíð
infinitive nafnháttur		að gelta
supine sagnbót		gelt
present participle lýsingarháttur nútíðar		geltandi

		indicative framsöguháttur		subjunctive viðtengingarháttur
singular	ég	gelti	gelti	gelti	gelti
	þú	geltir	geltir	geltir	geltir
	hann, hún, það	geltir	gelti	gelti	gelti
plural	við	geltum	geltum	geltum	geltum
	þið	geltið	geltuð	geltið	geltuð
	þeir, þær, þau	gelta	geltu	gelti	geltu

		imperative boðháttur
singular	þú	gelt (þú), geltu
plural	þið	geltið (þið), geltiði¹

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

*geltast* – mediopassive voice (*miðmynd*)
		present nútíð	past þátíð	present nútíð	past þátíð
infinitive nafnháttur		að geltast
supine sagnbót		gelst
present participle lýsingarháttur nútíðar		geltandist (rare; see appendix)

		indicative framsöguháttur		subjunctive viðtengingarháttur
singular	ég	geltist	geltist	geltist	geltist
	þú	geltist	geltist	geltist	geltist
	hann, hún, það	geltist	geltist	geltist	geltist
plural	við	geltumst	geltumst	geltumst	geltumst
	þið	geltist	geltust	geltist	geltust
	þeir, þær, þau	geltast	geltust	geltist	geltust

		imperative boðháttur
singular	þú	gelst (þú), gelstu
plural	þið	geltist (þið), geltisti¹

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

^ Pokorny, Julius (1959) “428”, in Indogermanisches etymologisches Wörterbuch [Indo-European Etymological Dictionary] (in German), volume 2, Bern, München: Francke Verlag, page 428

geltà f (plural geltos)