giuta

Old Swedish

Etymology

From Old Norse gjóta, from Proto-Germanic *geutaną.

Verb

giūta

  1. to cast, to found
  2. to pour

Conjugation

Conjugation of giūta (strong)
present past
infinitive giūta
participle giūtandi, giūtande gutin
active voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk giūter giūti, giūte gø̄t guti, gute
þū giūter giūti, giūte giūt gø̄tt guti, gute
han giūter giūti, giūte gø̄t guti, gute
vīr giūtum, giūtom giūtum, giūtom giūtum, giūtom gutum, gutom gutum, gutom
īr giūtin giūtin giūtin gutin gutin
þēr giūta giūtin gutu, guto gutin
mediopassive voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk giūts giūtis, giūtes gø̄ts gutis, gutes
þū giūts giūtis, giūtes gø̄tts gutis, gutes
han giūts giūtis, giūtes gø̄ts gutis, gutes
vīr giūtums, -oms giūtums, giūtoms gutums, gutoms gutums, gutoms
īr giūtins giūtins gutins gutins
þēr giūtas giūtins gutus, gutos gutins

Descendants

  • Swedish: gjuta

Romansch

Alternative forms

Noun

giuta f

  1. (Sutsilvan) barley