hringr
Old Norse
Etymology
From Proto-Germanic *hringaz.
Noun
hringr m (genitive hrings, plural hringar)
Declension
masculine | singular | plural | ||
---|---|---|---|---|
indefinite | definite | indefinite | definite | |
nominative | hringr | hringrinn | hringar | hringarnir |
accusative | hring | hringinn | hringa | hringana |
dative | hringi | hringinum | hringum | hringunum |
genitive | hrings | hringsins | hringa | hringanna |
Derived terms
Descendants
- Icelandic: hringur
- Faroese: ringur
- Norn: ring
- Norwegian Nynorsk: ring
- Elfdalian: ringg
- Old Swedish: ringer
- Swedish: ring
- Old Danish: ring
- Gutnish: ringg
Further reading
- Zoëga, Geir T. (1910) “hringr”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press; also available at the Internet Archive