hværva
Old Swedish
Etymology
From Old Norse hverfa, from Proto-Germanic *hwerbaną.
Verb
hværva
Conjugation
| present | past | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| infinitive | hværva | — | ||||
| participle | hværvandi, hværvande | hurvin | ||||
| active voice | indicative | subjunctive | imperative | indicative | subjunctive | |
| iæk | hværver | hværvi, hværve | — | hvarf | hurvi, hurve | |
| þū | hværver | hværvi, hværve | hværf | hvarft | hurvi, hurve | |
| han | hværver | hværvi, hværve | — | hvarf | hurvi, hurve | |
| vīr | hværvum, hværvom | hværvum, hværvom | hværvum, hværvom | hurvum, hurvom | hurvum, hurvom | |
| īr | hværvin | hværvin | hværvin | hurvin | hurvin | |
| þēr | hværva | hværvin | — | hurvu, hurvo | hurvin | |
| mediopassive voice | indicative | subjunctive | imperative | indicative | subjunctive | |
| iæk | — | — | — | — | — | |
| þū | — | — | — | — | — | |
| han | — | — | — | — | — | |
| vīr | — | — | — | — | — | |
| īr | — | — | — | — | — | |
| þēr | — | — | — | — | — | |