indicativus

Dutch

Etymology

Borrowed from Latin indicātīvus.

Noun

indicativus m (plural indicativi or indicativussen, diminutive indicativusje n)

  1. (grammar) the indicative mood or a word therein

Synonyms

Latin

Etymology

From indicō (to point out, indicate, show) +‎ -īvus, a calque of Ancient Greek ὁριστική (horistikḗ).

Pronunciation

Adjective

indicātīvus (feminine indicātīva, neuter indicātīvum); first/second-declension adjective

  1. (grammar) indicative

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative indicātīvus indicātīva indicātīvum indicātīvī indicātīvae indicātīva
genitive indicātīvī indicātīvae indicātīvī indicātīvōrum indicātīvārum indicātīvōrum
dative indicātīvō indicātīvae indicātīvō indicātīvīs
accusative indicātīvum indicātīvam indicātīvum indicātīvōs indicātīvās indicātīva
ablative indicātīvō indicātīvā indicātīvō indicātīvīs
vocative indicātīve indicātīva indicātīvum indicātīvī indicātīvae indicātīva

Descendants

  • Catalan: indicatiu
  • French: indicatif
  • Italian: indicativo
  • Portuguese: indicativo
  • Romanian: indicativ
  • Spanish: indicativo

References