ivica
See also: Ivica
Serbo-Croatian
Etymology
Derived from Ottoman Turkish ییو (yiv). First attested in the 19th century.[1]
Pronunciation
- IPA(key): /îʋit͡sa/
- Hyphenation: i‧vi‧ca
Noun
ȉvica f (Cyrillic spelling и̏вица)
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | ivica | ivice |
| genitive | ivice | ivica |
| dative | ivici | ivicama |
| accusative | ivicu | ivice |
| vocative | ivico | ivice |
| locative | ivici | ivicama |
| instrumental | ivicom | ivicama |
References
- ^ Matasović, Ranko (2016) “ivica”, in Dunja Brozović Rončević, Dubravka Ivšić Majić, Tijmen Pronk, editors, Etimološki rječnik hrvatskoga jezika [Etymological dictionary of the Croatian language] (in Serbo-Croatian), volumes I: A—Nj, Zagreb: Institut za hrvatski jezik i jezikoslovlje, page 372