kanañ

See also: kanan, kanān, känän, kɑnɑŋ, and Ka^nan

Breton

Etymology

Cognate with Cornish kana and Welsh canu.

Verb

kanañ

  1. (transitive) to sing

Inflection

Mutation of kanañ
unmutated soft aspirate hard mixed
kanañ ganañ c'hanañ unchanged unchanged

Conjugation

Conjugation of kanañ
singular plural impersonal
first second third first second third
indicative present kanan kanez kan kanomp kanit kanont kaner
preterite kanis kanjout kanas kanjomp kanjoc'h kanjont kanjod
imperfect kanen kanes kane kanemp kanec'h kanent kaned
future kanin kani kano kanimp kanot kanint kanor
subjunctive present kanfen kanfes kanfe kanfemp kanfec'h kanfent kanfed
imperfect kanjen kanjes kanje kanjemp kanjec'h kanjent kanjed
imperative — kan kanet kanomp kanit kanent —
non-finite forms present participle past participle
o kanañ kanet (auxiliary verb: kaout)
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.