opbeuren

Dutch

Etymology

From From op +‎ beuren. From Middle Dutch bueren, from Old Dutch *burien, from Proto-Germanic *burjaną. Cognate with Middle Low German upboren and Danish oppebære (“receive, collect (money)”).

Pronunciation

  • Audio:(file)
  • Hyphenation: op‧beu‧ren
  • Rhymes: -øːrən

Verb

opbeuren

  1. (transitive) to lift up, to raise
  2. (transitive, figurative) to cheer up, to comfort
    Synonyms: opkikkeren, opvrolijken

Conjugation

Conjugation of opbeuren (weak, separable)
infinitive opbeuren
past singular beurde op
past participle opgebeurd
infinitive opbeuren
gerund opbeuren n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular beur op beurde op opbeur opbeurde
2nd person sing. (jij) beurt op, beur op2 beurde op opbeurt opbeurde
2nd person sing. (u) beurt op beurde op opbeurt opbeurde
2nd person sing. (gij) beurt op beurde op opbeurt opbeurde
3rd person singular beurt op beurde op opbeurt opbeurde
plural beuren op beurden op opbeuren opbeurden
subjunctive sing.1 beure op beurde op opbeure opbeurde
subjunctive plur.1 beuren op beurden op opbeuren opbeurden
imperative sing. beur op
imperative plur.1 beurt op
participles opbeurend opgebeurd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

  • opbeurig
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.