opfokken
Dutch
Etymology
From op + fokken. The sense "to fuck up" is a calque of English fuck up, for which compare also opfucken.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈɔpˌfɔ.kə(n)/
Audio: (file) - Hyphenation: op‧fok‧ken
Verb
opfokken
- (transitive) to excite, wind up, stir up
- (transitive, mainly of animals) to raise, to breed
- (transitive, vulgar) to fuck up
- Synonyms: opfucken, verkloten, vernachelen
Conjugation
| Conjugation of opfokken (weak, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | opfokken | |||
| past singular | fokte op | |||
| past participle | opgefokt | |||
| infinitive | opfokken | |||
| gerund | opfokken n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | fok op | fokte op | opfok | opfokte |
| 2nd person sing. (jij) | fokt op, fok op2 | fokte op | opfokt | opfokte |
| 2nd person sing. (u) | fokt op | fokte op | opfokt | opfokte |
| 2nd person sing. (gij) | fokt op | fokte op | opfokt | opfokte |
| 3rd person singular | fokt op | fokte op | opfokt | opfokte |
| plural | fokken op | fokten op | opfokken | opfokten |
| subjunctive sing.1 | fokke op | fokte op | opfokke | opfokte |
| subjunctive plur.1 | fokken op | fokten op | opfokken | opfokten |
| imperative sing. | fok op | |||
| imperative plur.1 | fokt op | |||
| participles | opfokkend | opgefokt | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||