spowiedniczy

Old Polish

Etymology

From spowiednik +‎ -y. First attested in the fifteenth century.

Pronunciation

  • IPA(key): (10th–15th CE) /spɔvʲɛdɲit͡ʃʲʲiː/
  • IPA(key): (15th CE) /spɔvʲɛdɲit͡ʃʲʲi/

Adjective

spowiedniczy

  1. (relational, Christianity, attested in Lesser Poland, Sieradz-Łęczyca) follower of Christ
    • 1887 [Fifteenth century], Wacław Ubogi z Brodni, edited by Lucjan Malinowski, Modlitwy Wacława. Zabytek języka polskiego z wieku XV odkryty i skopjowany przez Aleksandra Przezdzieckiego wydał i objaśnił Lucyjan Malinowski[1], Krakow, Brodnia, page 94a:
      Koor szpowyednyczy y wdowy y panyenszky czyebye oszoblywie chwaly
      [Kor spowiedniczy i wdowi i panieński ciebie osobliwie chwali]

Descendants

  • Polish: spowiedniczy

References

  • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “spowiedniczy”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Polish

Etymology

Inherited from Old Polish spowiedniczy. By surface analysis, spowiednik +‎ -y.

Pronunciation

  • IPA(key): /spɔ.vjɛdˈɲi.t͡ʂɘ/
  • Rhymes: -it͡ʂɘ
  • Syllabification: spo‧wied‧ni‧czy

Adjective

spowiedniczy (not comparable, no derived adverb)

  1. (relational, Christianity) confessor's (of or relating to a shriving priest)
  2. (relational, Christianity, rare) confession, shrift
    Synonyms: spowiedny, spowiedziowy

Declension

Further reading