spowiednik

Old Polish

Etymology

From spowiedzieć +‎ -nik. First attested in 1454.

Pronunciation

  • IPA(key): (10th–15th CE) /spɔvʲɛdniːk/
  • IPA(key): (15th CE) /spɔvʲɛdnik/

Noun

spowiednik m animacy unattested

  1. (Christianity) follower of Christ
    • 1877-1881 [1454], Władysław Wisłocki, editor, Katalog rękopisów Biblioteki Uniwersytetu Jagiellońskiego, number 323:
      O, day tho yemu, vyelky panye, na proszba y zasluga thwego milego spovyednyka Iarnoltha!
      [O, daj to jemu, wielki Panie, na prośbę i zasługę twego miłego spowiednika Jarnołta!]

Derived terms

adjective

Descendants

  • Polish: spowiednik

References

  • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “spowiednik”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Polish

Etymology

Inherited from Old Polish spowiednik. By surface analysis, spowiedzieć +‎ -nik.

Pronunciation

  • IPA(key): /spɔˈvjɛd.ɲik/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -ɛdɲik
  • Syllabification: spo‧wied‧nik

Noun

spowiednik m pers (female equivalent spowiedniczka)

  1. (Roman Catholicism) confessor (priest who hears confession and then gives absolution)
  2. (figuratively) confidant (person in whom one can confide or share one's secrets)

Declension

adjective

Further reading