stranda

See also: Stranda

Icelandic

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈstranta/
  • Rhymes: -anta

Etymology 1

From the noun strönd (beach, shore).

Verb

stranda (weak verb, third-person singular past indicative strandaði, supine strandað)

  1. (intransitive) to run aground
Conjugation
stranda – active voice (germynd)
infinitive nafnháttur stranda
supine sagnbót strandað
present participle
strandandi
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég stranda strandaði strandi strandaði
þú strandar strandaðir strandir strandaðir
hann, hún, það strandar strandaði strandi strandaði
plural við ströndum strönduðum ströndum strönduðum
þið strandið strönduðuð strandið strönduðuð
þeir, þær, þau stranda strönduðu strandi strönduðu
imperative boðháttur
singular þú stranda (þú), strandaðu
plural þið strandið (þið), strandiði1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
strandaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
strandaður strönduð strandað strandaðir strandaðar strönduð
accusative
(þolfall)
strandaðan strandaða strandað strandaða strandaðar strönduð
dative
(þágufall)
strönduðum strandaðri strönduðu strönduðum strönduðum strönduðum
genitive
(eignarfall)
strandaðs strandaðrar strandaðs strandaðra strandaðra strandaðra
weak declension
(veik beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
strandaði strandaða strandaða strönduðu strönduðu strönduðu
accusative
(þolfall)
strandaða strönduðu strandaða strönduðu strönduðu strönduðu
dative
(þágufall)
strandaða strönduðu strandaða strönduðu strönduðu strönduðu
genitive
(eignarfall)
strandaða strönduðu strandaða strönduðu strönduðu strönduðu

Etymology 2

Noun

stranda

  1. indefinite genitive plural of strönd

Norwegian Bokmål

Alternative forms

Noun

stranda m or f

  1. definite feminine singular of strand

Verb

stranda

  1. inflection of strande:
    1. simple past
    2. past participle

Norwegian Nynorsk

Noun

stranda f

  1. definite singular of strand

Old English

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈstrɑn.dɑ/

Noun

stranda

  1. genitive plural of strand

Old Norse

Noun

stranda

  1. genitive plural of strǫnd

Swedish

Etymology

From strand (beach, shore) +‎ -a.

Verb

stranda (present strandar, preterite strandade, supine strandat, imperative stranda)

  1. (intransitive) to run aground
    Synonym: gå på grund
    Båten strandadeThe boat ran aground
  2. (transitive) to run aground
    Han strandade båtenHe ran the boat aground
  3. (intransitive, transitive, figurative) to fail (and abort)
    Förhandlingarna strandadeThe negotiations failed
    De strandade förhandlingarnaThey made the negotiations fail

Conjugation

Conjugation of stranda (weak)
active passive
infinitive stranda strandas
supine strandat strandats
imperative stranda
imper. plural1 stranden
present past present past
indicative strandar strandade strandas strandades
ind. plural1 stranda strandade strandas strandades
subjunctive2 strande strandade strandes strandades
present participle strandande
past participle strandad

1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

References