styrkia

Old Swedish

Etymology

From Old Norse styrkja, from styrkr (“strong”).

Verb

styrkia

  1. to strengthen

Conjugation

Conjugation of styrkia (weak)
present past
infinitive styrkia —
participle styrkiandi, styrkiande styrkter
active voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk styrkir styrki, styrke —   styrkti, styrkte styrkti, styrkte
þū styrkir styrki, styrke styrk styrkti, styrkte styrkti, styrkte
han styrkir styrki, styrke —   styrkti, styrkte styrkti, styrkte
vīr styrkium, styrkiom styrkium, styrkiom styrkium, styrkiom styrktum, styrktom styrktum, styrktom
īr styrkin styrkin styrkin styrktin styrktin
þēr styrkia styrkin —   styrktu, styrkto styrktin
mediopassive voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk styrkis styrkis, styrkes —   styrktis, styrktes styrktis, styrktes
þū styrkis styrkis, styrkes —   styrktis, styrktes styrktis, styrktes
han styrkis styrkis, styrkes —   styrktis, styrktes styrktis, styrktes
vīr styrkiums, styrkioms styrkiums, styrkioms —   styrktums, styrktoms styrktums, styrktoms
īr styrkins styrkins —   styrktins styrktins
þēr styrkias styrkins —   styrktus, styrktos styrktins

Descendants

  • Swedish: styrka
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.