tergeminus
Latin
Etymology
Compound of ter (“thrice”) + geminus. Confer the main variant trigeminus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [tɛrˈɡɛ.mɪ.nʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t̪erˈd͡ʒɛː.mi.nus]
Adjective
tergeminus (feminine tergemina, neuter tergeminum); first/second-declension adjective
Inflection
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | tergeminus | tergemina | tergeminum | tergeminī | tergeminae | tergemina | |
| genitive | tergeminī | tergeminae | tergeminī | tergeminōrum | tergeminārum | tergeminōrum | |
| dative | tergeminō | tergeminae | tergeminō | tergeminīs | |||
| accusative | tergeminum | tergeminam | tergeminum | tergeminōs | tergeminās | tergemina | |
| ablative | tergeminō | tergeminā | tergeminō | tergeminīs | |||
| vocative | tergemine | tergemina | tergeminum | tergeminī | tergeminae | tergemina | |
References
- “tergeminus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “tergeminus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "tergeminus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- tergeminus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- “tergeminus”, in Harry Thurston Peck, editor (1898), Harper’s Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers
- “tergeminus”, in William Smith, editor (1848), A Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, London: John Murray