uitbrengen

Dutch

Etymology

From uit +‎ brengen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯tˌbrɛŋə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: uit‧bren‧gen

Verb

uitbrengen

  1. to bring out – e.g. the vote
  2. to release – e.g. a record
  3. to utter – e.g. a word

Conjugation

Conjugation of uitbrengen (weak with past in -cht, separable)
infinitive uitbrengen
past singular bracht uit
past participle uitgebracht
infinitive uitbrengen
gerund uitbrengen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular breng uit bracht uit uitbreng uitbracht
2nd person sing. (jij) brengt uit, breng uit2 bracht uit uitbrengt uitbracht
2nd person sing. (u) brengt uit bracht uit uitbrengt uitbracht
2nd person sing. (gij) brengt uit bracht uit uitbrengt uitbracht
3rd person singular brengt uit bracht uit uitbrengt uitbracht
plural brengen uit brachten uit uitbrengen uitbrachten
subjunctive sing.1 brenge uit brachte uit uitbrenge uitbrachte
subjunctive plur.1 brengen uit brachten uit uitbrengen uitbrachten
imperative sing. breng uit
imperative plur.1 brengt uit
participles uitbrengend uitgebracht
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.