uitdoen

Dutch

Etymology

From uit +‎ doen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯dun/
  • Audio:(file)

Verb

uitdoen

  1. to take off (clothes)
  2. to turn off (a switch)

Conjugation

Conjugation of uitdoen (irregular, separable)
infinitive uitdoen
past singular deed uit
past participle uitgedaan
infinitive uitdoen
gerund uitdoen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular doe uit deed uit uitdoe uitdeed
2nd person sing. (jij) doet uit, doe uit2 deed uit uitdoet uitdeed
2nd person sing. (u) doet uit deed uit uitdoet uitdeed
2nd person sing. (gij) doet uit deedt uit uitdoet uitdeedt
3rd person singular doet uit deed uit uitdoet uitdeed
plural doen uit deden uit uitdoen uitdeden
subjunctive sing.1 doe uit dede uit uitdoe uitdede
subjunctive plur.1 doen uit deden uit uitdoen uitdeden
imperative sing. doe uit
imperative plur.1 doet uit
participles uitdoend uitgedaan
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

Antonyms

Descendants

  • Negerhollands: doe ut

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.