uitschijnen

Dutch

Etymology

From uit +‎ schijnen.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uitschijnen

  1. to imply, to let know (Flemish) or to illuminate something

Conjugation

Conjugation of uitschijnen (strong class 1, separable)
infinitive uitschijnen
past singular scheen uit
past participle uitgeschenen
infinitive uitschijnen
gerund uitschijnen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular schijn uit scheen uit uitschijn uitscheen
2nd person sing. (jij) schijnt uit, schijn uit2 scheen uit uitschijnt uitscheen
2nd person sing. (u) schijnt uit scheen uit uitschijnt uitscheen
2nd person sing. (gij) schijnt uit scheent uit uitschijnt uitscheent
3rd person singular schijnt uit scheen uit uitschijnt uitscheen
plural schijnen uit schenen uit uitschijnen uitschenen
subjunctive sing.1 schijne uit schene uit uitschijne uitschene
subjunctive plur.1 schijnen uit schenen uit uitschijnen uitschenen
imperative sing. schijn uit
imperative plur.1 schijnt uit
participles uitschijnend uitgeschenen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.