voorbijkomen

Dutch

Etymology

From voorbij +‎ komen.

Pronunciation

  • IPA(key): /voːrˈbɛi̯ˌkoː.mə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: voor‧bij‧ko‧men

Verb

voorbijkomen

  1. (intransitive) to pass, to come to pass, to end
  2. (intransitive) to drop by

Conjugation

Conjugation of voorbijkomen (strong class 4, irregular, separable)
infinitive voorbijkomen
past singular kwam voorbij
past participle voorbijgekomen
infinitive voorbijkomen
gerund voorbijkomen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular kom voorbij kwam voorbij voorbijkom voorbijkwam
2nd person sing. (jij) komt voorbij, kom voorbij2 kwam voorbij voorbijkomt voorbijkwam
2nd person sing. (u) komt voorbij kwam voorbij voorbijkomt voorbijkwam
2nd person sing. (gij) komt voorbij kwaamt voorbij voorbijkomt voorbijkwaamt
3rd person singular komt voorbij kwam voorbij voorbijkomt voorbijkwam
plural komen voorbij kwamen voorbij voorbijkomen voorbijkwamen
subjunctive sing.1 kome voorbij kwame voorbij voorbijkome voorbijkwame
subjunctive plur.1 komen voorbij kwamen voorbij voorbijkomen voorbijkwamen
imperative sing. kom voorbij
imperative plur.1 komt voorbij
participles voorbijkomend voorbijgekomen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.