وعظ

Arabic

Etymology 1.1

Root
و ع ظ (w ʕ ẓ)
3 terms

Pronunciation

  • IPA(key): /wa.ʕa.ðˤa/

Verb

وَعَظَ • (waʕaẓa) I (non-past يَعِظُ (yaʕiẓu), verbal noun وَعْظ (waʕẓ) or عِظَة (ʕiẓa) or مَوْعِظَة (mawʕiẓa))

  1. to announce future reward or punishment, to warn
  2. to preach
Conjugation
Conjugation of وَعَظَ (I, assimilated, a ~ i, full passive, verbal nouns وَعْظ, عِظَة, مَوْعِظَة)
verbal noun
الْمَصْدَر
وَعْظ, عِظَة, مَوْعِظَة
waʕẓ, ʕiẓa, mawʕiẓa
active participle
اِسْم الْفَاعِل
وَاعِظ
wāʕiẓ
passive participle
اِسْم الْمَفْعُول
مَوْعُوظ
mawʕūẓ
active voice
الْفِعْل الْمَعْلُوم
singular
الْمُفْرَد
dual
الْمُثَنَّى
plural
الْجَمْع
1st person
الْمُتَكَلِّم
2nd person
الْمُخَاطَب
3rd person
الْغَائِب
2nd person
الْمُخَاطَب
3rd person
الْغَائِب
1st person
الْمُتَكَلِّم
2nd person
الْمُخَاطَب
3rd person
الْغَائِب
past (perfect) indicative
الْمَاضِي
m وَعَظْتُ
waʕaẓtu
وَعَظْتَ
waʕaẓta
وَعَظَ
waʕaẓa
وَعَظْتُمَا
waʕaẓtumā
وَعَظَا
waʕaẓā
وَعَظْنَا
waʕaẓnā
وَعَظْتُمْ
waʕaẓtum
وَعَظُوا
waʕaẓū
f وَعَظْتِ
waʕaẓti
وَعَظَتْ
waʕaẓat
وَعَظَتَا
waʕaẓatā
وَعَظْتُنَّ
waʕaẓtunna
وَعَظْنَ
waʕaẓna
non-past (imperfect) indicative
الْمُضَارِع الْمَرْفُوع
m أَعِظُ
ʔaʕiẓu
تَعِظُ
taʕiẓu
يَعِظُ
yaʕiẓu
تَعِظَانِ
taʕiẓāni
يَعِظَانِ
yaʕiẓāni
نَعِظُ
naʕiẓu
تَعِظُونَ
taʕiẓūna
يَعِظُونَ
yaʕiẓūna
f تَعِظِينَ
taʕiẓīna
تَعِظُ
taʕiẓu
تَعِظَانِ
taʕiẓāni
تَعِظْنَ
taʕiẓna
يَعِظْنَ
yaʕiẓna
subjunctive
الْمُضَارِع الْمَنْصُوب
m أَعِظَ
ʔaʕiẓa
تَعِظَ
taʕiẓa
يَعِظَ
yaʕiẓa
تَعِظَا
taʕiẓā
يَعِظَا
yaʕiẓā
نَعِظَ
naʕiẓa
تَعِظُوا
taʕiẓū
يَعِظُوا
yaʕiẓū
f تَعِظِي
taʕiẓī
تَعِظَ
taʕiẓa
تَعِظَا
taʕiẓā
تَعِظْنَ
taʕiẓna
يَعِظْنَ
yaʕiẓna
jussive
الْمُضَارِع الْمَجْزُوم
m أَعِظْ
ʔaʕiẓ
تَعِظْ
taʕiẓ
يَعِظْ
yaʕiẓ
تَعِظَا
taʕiẓā
يَعِظَا
yaʕiẓā
نَعِظْ
naʕiẓ
تَعِظُوا
taʕiẓū
يَعِظُوا
yaʕiẓū
f تَعِظِي
taʕiẓī
تَعِظْ
taʕiẓ
تَعِظَا
taʕiẓā
تَعِظْنَ
taʕiẓna
يَعِظْنَ
yaʕiẓna
imperative
الْأَمْر
m عِظْ
ʕiẓ
عِظَا
ʕiẓā
عِظُوا
ʕiẓū
f عِظِي
ʕiẓī
عِظْنَ
ʕiẓna
passive voice
الْفِعْل الْمَجْهُول
singular
الْمُفْرَد
dual
الْمُثَنَّى
plural
الْجَمْع
1st person
الْمُتَكَلِّم
2nd person
الْمُخَاطَب
3rd person
الْغَائِب
2nd person
الْمُخَاطَب
3rd person
الْغَائِب
1st person
الْمُتَكَلِّم
2nd person
الْمُخَاطَب
3rd person
الْغَائِب
past (perfect) indicative
الْمَاضِي
m وُعِظْتُ
wuʕiẓtu
وُعِظْتَ
wuʕiẓta
وُعِظَ
wuʕiẓa
وُعِظْتُمَا
wuʕiẓtumā
وُعِظَا
wuʕiẓā
وُعِظْنَا
wuʕiẓnā
وُعِظْتُمْ
wuʕiẓtum
وُعِظُوا
wuʕiẓū
f وُعِظْتِ
wuʕiẓti
وُعِظَتْ
wuʕiẓat
وُعِظَتَا
wuʕiẓatā
وُعِظْتُنَّ
wuʕiẓtunna
وُعِظْنَ
wuʕiẓna
non-past (imperfect) indicative
الْمُضَارِع الْمَرْفُوع
m أُوعَظُ
ʔūʕaẓu
تُوعَظُ
tūʕaẓu
يُوعَظُ
yūʕaẓu
تُوعَظَانِ
tūʕaẓāni
يُوعَظَانِ
yūʕaẓāni
نُوعَظُ
nūʕaẓu
تُوعَظُونَ
tūʕaẓūna
يُوعَظُونَ
yūʕaẓūna
f تُوعَظِينَ
tūʕaẓīna
تُوعَظُ
tūʕaẓu
تُوعَظَانِ
tūʕaẓāni
تُوعَظْنَ
tūʕaẓna
يُوعَظْنَ
yūʕaẓna
subjunctive
الْمُضَارِع الْمَنْصُوب
m أُوعَظَ
ʔūʕaẓa
تُوعَظَ
tūʕaẓa
يُوعَظَ
yūʕaẓa
تُوعَظَا
tūʕaẓā
يُوعَظَا
yūʕaẓā
نُوعَظَ
nūʕaẓa
تُوعَظُوا
tūʕaẓū
يُوعَظُوا
yūʕaẓū
f تُوعَظِي
tūʕaẓī
تُوعَظَ
tūʕaẓa
تُوعَظَا
tūʕaẓā
تُوعَظْنَ
tūʕaẓna
يُوعَظْنَ
yūʕaẓna
jussive
الْمُضَارِع الْمَجْزُوم
m أُوعَظْ
ʔūʕaẓ
تُوعَظْ
tūʕaẓ
يُوعَظْ
yūʕaẓ
تُوعَظَا
tūʕaẓā
يُوعَظَا
yūʕaẓā
نُوعَظْ
nūʕaẓ
تُوعَظُوا
tūʕaẓū
يُوعَظُوا
yūʕaẓū
f تُوعَظِي
tūʕaẓī
تُوعَظْ
tūʕaẓ
تُوعَظَا
tūʕaẓā
تُوعَظْنَ
tūʕaẓna
يُوعَظْنَ
yūʕaẓna

Etymology 1.2

Pronunciation

  • IPA(key): /waʕðˤ/

Noun

وَعْظ • (waʕẓm

  1. verbal noun of وَعَظَ (waʕaẓa, to warn, preach) (form I)
  2. warning, admonition
  3. sermon
Declension
Declension of noun وَعْظ (waʕẓ)
singular basic singular triptote
indefinite definite construct
informal وَعْظ
waʕẓ
الْوَعْظ
al-waʕẓ
وَعْظ
waʕẓ
nominative وَعْظٌ
waʕẓun
الْوَعْظُ
al-waʕẓu
وَعْظُ
waʕẓu
accusative وَعْظًا
waʕẓan
الْوَعْظَ
al-waʕẓa
وَعْظَ
waʕẓa
genitive وَعْظٍ
waʕẓin
الْوَعْظِ
al-waʕẓi
وَعْظِ
waʕẓi
Descendants
  • Azerbaijani: vəz
  • Bashkir: вәғәз (vəğəz)
  • Crimean Tatar: vaaz
  • Kazakh: уағыз (uağyz)
  • Northern Kurdish: weiz
  • Ottoman Turkish: وعظ (vaz)
  • Persian: وعظ (va'z)
  • Swahili: waadhi
  • Tatar: вәгазь (wägaz’), wäğäz
  • Turkmen: wagyz
  • Uyghur: ۋەز (wez)
  • Uzbek: vaʼz

Ottoman Turkish

Etymology

Borrowed from Arabic وَعْظ (waʕẓ, warning, admonition; sermon).

Noun

وعظ • (vaʼz) (definite accusative وعظی (vaʼzı), plural وعظلر (vaʼzlar))

  1. admonition, warning, a verbal or written statement by an authority that one has erred or may err and should not persist
    Synonym: اوكوت (öğüt)
  2. sermon, homily, a religious discourse or oration by a preacher addressing a scriptural, theological, or moral topic
    Synonyms: خطبه (hutbe), عظه (ʼıza)

Derived terms

  • وعظ ایتمك (vaʼz etmek, to lecture, to preach)

Descendants

Further reading

Persian

Etymology

Borrowed from Arabic وَعْظ (waʕẓ).

Pronunciation

 

Readings
Classical reading? wa'z
Dari reading? wa'z
Iranian reading? va'z
Tajik reading? va'z

Noun

Dari وعظ
Iranian Persian
Tajik ваъз

وعظ • (va'z)

  1. (literary) sermon
    Synonym: موعظه (mow'eze)