กินเวลา

Compound of กิน (gin, “to eat”) +‎ เวลา (wee-laa, “time”)

กินเวลา • (gin-wee-laa) (abstract noun การกินเวลา)

1. (transitive, of time) to take; to require
   • 1868, “จดหมายเหตุเรื่องเซอร์แฮรีออดเจ้าเมืองสิงคโปร์ไปเฝ้าสมเด็จพระเจ้าแผ่นดินสยามในรัชกาลก่อนที่ตำบลหัววานเมื่อเดือนสิงหาคม ค.ศ. ๑๘๖๘ (ปีมะโรง พ.ศ. ๒๔๑๑)”, in ประชุมพงศาวดาร, volume 19, พระนคร: หอพระสมุดวชิรญาณ, published 1920, page 39:

     อุปราคาจับหมดดวง...ได้ ๖ นาฑีกับ ๔๕ วินาฑี

     ùp-bpà-raa-kaa jàp mòt duuang ... gin-wee-laa dâai · hòk · naa-tii gàp · sìi-sìp hâa · wí-naa-tii

     [It] took 6 minutes and 45 seconds [for] the eclipse to totally cover [the sun].

   • 1918, พิทยาลงกรณ์, พระราชวรวงศ์เธอ กรมหมื่น, “ต้นเรื่อง”, in นิทานเวตาล, พระนคร: โรงพิมพ์ไท, page 22:

     เดินตั้งแต่ที่นี้ไปถึงป่าช้า...ชั่วโมงเศษ

     dəən dtâng-dtɛ̀ɛ tîi-níi bpai tʉ̌ng bpàa-cháa ... gin-wee-laa chûua-moong sèet

     Walking from here to the cemetery...takes an hour-odd.

   • 1932 November 16, สภาผู้แทนราษฎรสยาม, รายงานการประชุมสภาผู้แทนราษฎร ครั้งที่ ๓๔/๒๔๗๕, พระนคร: สำนักเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร, page 357:

     ต้องการจะเขียนใส่สมุดไทย ซึ่งจะหลายวัน

     dtɔ̂ng-gaan jà kǐian sài sà-mùt-tai · sʉ̂ng jà gin-wee-laa lǎai wan

     [We] wanted to write [it] on Thai books, which would take many days.

2. (intransitive) to take time; to require time; to consume time; to be time-consuming

• ใช้เวลา