aankomen
Dutch
Etymology
From Middle Dutch aencomen, from Old Dutch *anakuman, from Proto-West Germanic *anakweman. Equivalent to aan + komen.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈaːŋkoːmə(n)/
Audio: (file) - Hyphenation: aan‧ko‧men
Verb
aankomen
- (intransitive) to arrive
- (intransitive or impersonal) to depend [with op ‘on’]
- Synonym: afhangen
- Uiteindelijk kwam de wedstrijd toch op de nieuwe spits aan.
- In the end the match had to be decided by the new forward.
- Nu zal het op haar aankomen.
- Now it will depend on her.
- (intransitive) to gain weight
- Antonym: afvallen
- De kinderen waren erg veel aangekomen tijdens de vakantie.
- The children had gained a lot of weight during the holidays.
- (intransitive, obsolete) to grow
- (unaccusative, with indirect object, archaic) to be acquired
Conjugation
| Conjugation of aankomen (strong class 4, irregular, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | aankomen | |||
| past singular | kwam aan | |||
| past participle | aangekomen | |||
| infinitive | aankomen | |||
| gerund | aankomen n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | kom aan | kwam aan | aankom | aankwam |
| 2nd person sing. (jij) | komt aan, kom aan2 | kwam aan | aankomt | aankwam |
| 2nd person sing. (u) | komt aan | kwam aan | aankomt | aankwam |
| 2nd person sing. (gij) | komt aan | kwaamt aan | aankomt | aankwaamt |
| 3rd person singular | komt aan | kwam aan | aankomt | aankwam |
| plural | komen aan | kwamen aan | aankomen | aankwamen |
| subjunctive sing.1 | kome aan | kwame aan | aankome | aankwame |
| subjunctive plur.1 | komen aan | kwamen aan | aankomen | aankwamen |
| imperative sing. | kom aan | |||
| imperative plur.1 | komt aan | |||
| participles | aankomend | aangekomen | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||
Related terms
Descendants
- Afrikaans: aankom
- Jersey Dutch: ânkôme