bekennen

See also: Bekennen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch bekennen, from Old Dutch bikennen, from Proto-West Germanic *bikannijan. Equivalent to be- +‎ kennen. Cognates include German bekennen, and English and Scots beken.

Pronunciation

  • IPA(key): /bəˈkɛnə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: be‧ken‧nen
  • Rhymes: -ɛnən

Verb

bekennen

  1. (transitive) to acknowledge, confess
  2. (transitive) to see, to make out, to discern
  3. (transitive, biblical, euphemistic) to have sex, to know, have carnal knowledge

Conjugation

Conjugation of bekennen (weak, prefixed)
infinitive bekennen
past singular bekende
past participle bekend
infinitive bekennen
gerund bekennen n
present tense past tense
1st person singular beken bekende
2nd person sing. (jij) bekent, beken2 bekende
2nd person sing. (u) bekent bekende
2nd person sing. (gij) bekent bekende
3rd person singular bekent bekende
plural bekennen bekenden
subjunctive sing.1 bekenne bekende
subjunctive plur.1 bekennen bekenden
imperative sing. beken
imperative plur.1 bekent
participles bekennend bekend
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Descendants

  • Afrikaans: beken
  • Negerhollands: beken, bekennen

German

Etymology

From Middle High German bekennen, from Old High German bikennen, from Proto-West Germanic *bikannijan. Equivalent to be- +‎ kennen. Cognates include Dutch bekennen, and English and Scots beken.

Pronunciation

  • IPA(key): [bəˈkɛnən] (Germany)
  • IPA(key): [b̥eˈkɛnɛn] (Austria)
  • Audio:(file)

Verb

bekennen (irregular weak, third-person singular present bekennt, past tense bekannte, past participle bekannt, past subjunctive bekennte, auxiliary haben)

  1. (transitive) to confess, to admit
  2. (transitive) to bear witness, to avow
    Farbe bekennento show one's true colors
  3. (reflexive) to pledge oneself (to), to commit (to), to declare one's affiliation (with), to take a stand (on) [with zu (+ dative) ‘something, e.g. a belief or religion’]
    sich zu einer Religion bekennen
    to profess / to commit to a religion
  4. (reflexive, law) to plead
    Der Beklagte bekannte sich schuldig.
    The defendant pleaded guilty.

Conjugation

Derived terms

Further reading

  • bekennen” in Digitales Wörterbuch der deutschen Sprache
  • bekennen” in Uni Leipzig: Wortschatz-Lexikon
  • bekennen” in Duden online
  • bekennen” in OpenThesaurus.de

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch bikennen. Equivalent to be- +‎ kennen.

Verb

bekennen

  1. to get to know, to learn of
  2. to notice
  3. to see
  4. to recognise
  5. to know
  6. to acknowledge, to discern

Inflection

This verb needs an inflection-table template.

Derived terms

  • bekenlijc
  • bekennere
  • bekenninge
  • bekennisse

Descendants

Further reading