bukken
Dutch
Etymology
From Middle Dutch bucken, also bocken, from Old Dutch *bukken, from Proto-Germanic *bukkijaną, related to *beuganą (“to bend”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈbʏkə(n)/
Audio: (file) - Hyphenation: buk‧ken
- Rhymes: -ʏkən
Verb
bukken
Conjugation
| Conjugation of bukken (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | bukken | |||
| past singular | bukte | |||
| past participle | gebukt | |||
| infinitive | bukken | |||
| gerund | bukken n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | buk | bukte | ||
| 2nd person sing. (jij) | bukt, buk2 | bukte | ||
| 2nd person sing. (u) | bukt | bukte | ||
| 2nd person sing. (gij) | bukt | bukte | ||
| 3rd person singular | bukt | bukte | ||
| plural | bukken | bukten | ||
| subjunctive sing.1 | bukke | bukte | ||
| subjunctive plur.1 | bukken | bukten | ||
| imperative sing. | buk | |||
| imperative plur.1 | bukt | |||
| participles | bukkend | gebukt | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||
Descendants
- Afrikaans: buk
- Berbice Creole Dutch: boko
- Negerhollands: boek, bők
- → Papiamentu: bùk, bek, buk
- → Sranan Tongo: bukun, bukundun, bukundu
Japanese
Romanization
bukken
Norwegian Bokmål
Noun
bukken m
- definite singular of bukk
Norwegian Nynorsk
Noun
bukken m
- definite singular of bukk