caill
Irish
Pronunciation
Etymology 1
From Old Irish coillid (“destroys”), from coll (“destruction”), from Proto-Celtic *koldom (compare Welsh coll (“defect, loss”)), from Proto-Indo-European *kelh₂-d- (“strike, cut”) (compare Old English healtian (“limp”)).
Verb
caill (present analytic cailleann, future analytic caillfidh, verbal noun cailleadh, past participle caillte)
- lose
- (euphemistic, in autonomous forms) die
- Synonyms: básaigh, éag, faigh bás, síothlaigh
- Cailleadh sa chogadh é
- He died in the war (literally “He was lost in the war”)
Conjugation
verbal noun | cailleadh | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
past participle | caillte | |||||||
tense | singular | plural | relative | autonomous | ||||
first | second | third | first | second | third | |||
indicative | ||||||||
present | caillim | cailleann tú; caillir† |
cailleann sé, sí | caillimid | cailleann sibh | cailleann siad; caillid† |
a chailleann; a chailleas / a gcailleann* |
cailltear |
past | chaill mé; chailleas | chaill tú; chaillis | chaill sé, sí | chailleamar; chaill muid | chaill sibh; chailleabhair | chaill siad; chailleadar | a chaill / ar chaill* |
cailleadh |
past habitual | chaillinn / gcaillinn‡‡ | chaillteá / gcaillteᇇ | chailleadh sé, sí / gcailleadh sé, s퇇 | chaillimis; chailleadh muid / gcaillimis‡‡; gcailleadh muid‡‡ | chailleadh sibh / gcailleadh sibh‡‡ | chaillidís; chailleadh siad / gcaillidís‡‡; gcailleadh siad‡‡ | a chailleadh / a gcailleadh* |
chailltí / gcaillt퇇 |
future | caillfidh mé; caillfead |
caillfidh tú; caillfir† |
caillfidh sé, sí | caillfimid; caillfidh muid |
caillfidh sibh | caillfidh siad; caillfid† |
a chaillfidh; a chaillfeas / a gcaillfidh* |
caillfear |
conditional | chaillfinn / gcaillfinn‡‡ | chaillfeá / gcaillfeᇇ | chaillfeadh sé, sí / gcaillfeadh sé, s퇇 | chaillfimis; chaillfeadh muid / gcaillfimis‡‡; gcaillfeadh muid‡‡ | chaillfeadh sibh / gcaillfeadh sibh‡‡ | chaillfidís; chaillfeadh siad / gcaillfidís‡‡; gcaillfeadh siad‡‡ | a chaillfeadh / a gcaillfeadh* |
chaillfí / gcaillf퇇 |
subjunctive | ||||||||
present | go gcaille mé; go gcaillead† |
go gcaille tú; go gcaillir† |
go gcaille sé, sí | go gcaillimid; go gcaille muid |
go gcaille sibh | go gcaille siad; go gcaillid† |
— | go gcailltear |
past | dá gcaillinn | dá gcaillteá | dá gcailleadh sé, sí | dá gcaillimis; dá gcailleadh muid |
dá gcailleadh sibh | dá gcaillidís; dá gcailleadh siad |
— | dá gcailltí |
imperative | ||||||||
– | caillim | caill | cailleadh sé, sí | caillimis | cailligí; caillidh† |
caillidís | — | cailltear |
* indirect relative
† archaic or dialect form
‡‡ dependent form used with particles that trigger eclipsis
Alternative verbal noun: cailliúint
Etymology 2
See the etymology of the corresponding lemma form.
Noun
caill
- vocative/genitive singular of call
Mutation
radical | lenition | eclipsis |
---|---|---|
caill | chaill | gcaill |
Note: Certain mutated forms of some words can never occur in standard Modern Irish.
All possible mutated forms are displayed for convenience.
Old Irish
Etymology
From Proto-Celtic *kallī.
Noun
caill f (genitive caille)
Inflection
singular | dual | plural | |
---|---|---|---|
nominative | caillL | caillL | cailliH |
vocative | caillL | caillL | cailliH |
accusative | caillN | caillL | cailliH |
genitive | cailleH | cailleL | cailleN |
dative | caillL | caillib | caillib |
- H = triggers aspiration
- L = triggers lenition
- N = triggers nasalization
Descendants
Mutation
radical | lenition | nasalization |
---|---|---|
caill | chaill | caill pronounced with /ɡ-/ |
Note: Certain mutated forms of some words can never occur in Old Irish.
All possible mutated forms are displayed for convenience.
References
- Matasović, Ranko (2009) Etymological Dictionary of Proto-Celtic (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 9), Leiden: Brill, →ISBN
Scottish Gaelic
Pronunciation
- IPA(key): /kʰaiʎ/
Etymology 1
From Old Irish coillid (“destroys”), from coll (“destruction”), from Proto-Celtic *koldom, from Proto-Indo-European *kelh₂-d- (“strike, cut”).
Verb
caill (past chaill, future caillidh, verbal noun call, past participle caillte)
Etymology 2
Noun
caill m
Mutation
radical | lenition |
---|---|
caill | chaill |
Note: Certain mutated forms of some words can never occur in standard Scottish Gaelic.
All possible mutated forms are displayed for convenience.
Welsh
Etymology
From Middle Welsh keill, from Proto-Brythonic *köll (compare Breton and Cornish kell), from Latin coleus, from Ancient Greek κολεός (koleós).
Pronunciation
- IPA(key): /kai̯ɬ/
- Rhymes: -ai̯ɬ
Noun
caill f (plural ceilliau)