Latin
Etymology
From con- + quiēscō (“I rest”).
Pronunciation
Verb
conquiēscō (present infinitive conquiēscere, perfect active conquiēvī, supine conquiētum); third conjugation, no passive
- (intransitive) to rest
- Synonyms: requiēscō, acquiēscō, quiēscō, conticēscō
- (intransitive) to be inactive
- Synonyms: langueō, vacō, dēsideō, cessō, resideō, iaceō, sileō
Conjugation
Conjugation of
conquiēscō (third conjugation, no
passive)
| indicative
|
singular
|
plural
|
| first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
| active
|
present
|
conquiēscō
|
conquiēscis
|
conquiēscit
|
conquiēscimus
|
conquiēscitis
|
conquiēscunt
|
| imperfect
|
conquiēscēbam
|
conquiēscēbās
|
conquiēscēbat
|
conquiēscēbāmus
|
conquiēscēbātis
|
conquiēscēbant
|
| future
|
conquiēscam
|
conquiēscēs
|
conquiēscet
|
conquiēscēmus
|
conquiēscētis
|
conquiēscent
|
| perfect
|
conquiēvī
|
conquiēvistī, conquiēstī1
|
conquiēvit, conquiēt1
|
conquiēvimus, conquiēmus1
|
conquiēvistis, conquiēstis1
|
conquiēvērunt, conquiērunt, conquiēvēre1
|
| pluperfect
|
conquiēveram, conquiēram1
|
conquiēverās, conquiērās1
|
conquiēverat, conquiērat1
|
conquiēverāmus, conquiērāmus1
|
conquiēverātis, conquiērātis1
|
conquiēverant, conquiērant1
|
| future perfect
|
conquiēverō, conquiērō1
|
conquiēveris, conquiēris1
|
conquiēverit, conquiērit1
|
conquiēverimus, conquiērimus1
|
conquiēveritis, conquiēritis1
|
conquiēverint, conquiērint1
|
| subjunctive
|
singular
|
plural
|
| first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
| active
|
present
|
conquiēscam
|
conquiēscās
|
conquiēscat
|
conquiēscāmus
|
conquiēscātis
|
conquiēscant
|
| imperfect
|
conquiēscerem
|
conquiēscerēs
|
conquiēsceret
|
conquiēscerēmus
|
conquiēscerētis
|
conquiēscerent
|
| perfect
|
conquiēverim, conquiērim1
|
conquiēverīs, conquiērīs1
|
conquiēverit, conquiērit1
|
conquiēverīmus, conquiērīmus1
|
conquiēverītis, conquiērītis1
|
conquiēverint, conquiērint1
|
| pluperfect
|
conquiēvissem, conquiēssem1
|
conquiēvissēs, conquiēssēs1
|
conquiēvisset, conquiēsset1
|
conquiēvissēmus, conquiēssēmus1
|
conquiēvissētis, conquiēssētis1
|
conquiēvissent, conquiēssent1
|
| imperative
|
singular
|
plural
|
| first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
| active
|
present
|
—
|
conquiēsce
|
—
|
—
|
conquiēscite
|
—
|
| future
|
—
|
conquiēscitō
|
conquiēscitō
|
—
|
conquiēscitōte
|
conquiēscuntō
|
| conquiēscere
|
—
|
conquiēscēns
|
—
|
| conquiētūrum esse
|
—
|
conquiētūrus
|
—
|
conquiēvisse, conquiēsse1
|
—
|
—
|
—
|
| conquiētūrum fuisse
|
—
|
—
|
—
|
| conquiēscendī
|
conquiēscendō
|
conquiēscendum
|
conquiēscendō
|
conquiētum
|
conquiētū
|
1At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.
References
- “conquiesco”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “conquiesco”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- conquiesco in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to find recreation in study: in litteris acquiescere or conquiescere