cultus
English
Etymology
From Latin cultus (“cultivation, culture”). See cult.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈkʌl.təs/
Noun
cultus (plural cultuses)
See also
- cultus cod (different etymology)
References
- “cultus”, in Webster’s Revised Unabridged Dictionary, Springfield, Mass.: G. & C. Merriam, 1913, →OCLC.
Chinook Jargon
Alternative forms
Etymology
From Chinook kaltas (“in vain, only”), which is also written as ka'ltas, káltas, káltaš, etc.[1][2]
Adjective
cultus
References
- ^ Franz Boas (1911) Handbook of American Indian Languages, part 1, Washington, D.C.: Government Printing Office, →OCLC, page 634
- ^ H. Zenk, T. Johnson, & S.B. Hamilton (2010) “Chinuk Wawa (Chinook Jargon) etymologies”, in J. Dunham & J. Lyon, editors, University of British Columbia Working Papers in Linguistics, volume 27
Further reading
- George Gibbs (1863) “Cul'-tus, adj.”, in A Dictionary of the Chinook Jargon, Washington, D.C.: Smithsonian Institution, →OCLC, page 3
- George Coombs Shaw (1909) “Cul'-tus, or Kul'tus, adj.”, in The Chinook Jargon and How to Use It, Seattle: Rainier Printing Co., →OCLC, page 4
- John Gill (1909) “Kŭl'-tŭs”, in Gill's Dictionary of the Chinook Jargon, fifteenth edition, Portland: J. K. Gill Company, →OCLC, page 58
Dutch
Etymology
Borrowed from Latin cultus. Doublet of cult.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈkʏl.tʏs/
Audio: (file) - Hyphenation: cul‧tus
Noun
cultus m (plural cultussen, diminutive cultusje n)
- (religion) cult, a particular tradition of worship or veneration of deities, ancestors, guardians or saints
- (religion) religious service
Usage notes
- For the pejorative sense of cult (“socially marginal, proscribed or deviant religious group”), see sekte.
Derived terms
Descendants
- Afrikaans: kultus
Latin
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈkʊɫ.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈkul̪.t̪us]
Etymology 1
Perfect passive participle of colō (“till, cultivate; worship”).
Participle
cultus (feminine culta, neuter cultum, comparative cultior, superlative cultissimus); first/second-declension participle
- tilled, cultivated, having been cultivated
- protected, nurtured, having been protected
- (figuratively) worshipped, honored, having been worshipped
- (figuratively) dressed, clothed, adorned, having been adorned
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | cultus | culta | cultum | cultī | cultae | culta | |
| genitive | cultī | cultae | cultī | cultōrum | cultārum | cultōrum | |
| dative | cultō | cultae | cultō | cultīs | |||
| accusative | cultum | cultam | cultum | cultōs | cultās | culta | |
| ablative | cultō | cultā | cultō | cultīs | |||
| vocative | culte | culta | cultum | cultī | cultae | culta | |
Descendants
Etymology 2
Noun
cultus m (genitive cultūs); fourth declension
- cultivation, tilling (the act of tilling or cultivating)
- honoring; worship, reverence, adoration, veneration; loyalty (the act of showing honor or giving worship to)
- cult, sect (a religious group)
- civilization, culture, style; elegance, polish, refinement (care directed to the refinement of life, cultural pursuit)
- style of dress, external appearance, clothing, attire; ornament, decoration, splendor
- (rare) labor, care, cultivation, culture
- (rare) training, education, culture
- Synonym: disciplīna
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | cultus | cultūs |
| genitive | cultūs | cultuum |
| dative | cultuī | cultibus |
| accusative | cultum | cultūs |
| ablative | cultū | cultibus |
| vocative | cultus | cultūs |
Related terms
Descendants
References
- “cultus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “cultus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "cultus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- cultus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- mental culture: animi, ingenii cultus (not cultura)
- to be quite uncivilised: omnis cultus et humanitatis expertem esse
- to be quite uncivilised: ab omni cultu et humanitate longe abesse (B. G. 1. 1. 3)
- worship of the gods; divine service: cultus dei, deorum (N. D. 2. 3. 8)
- (ambiguous) to civilise men, a nation: homines, gentem a fera agrestique vita ad humanum cultum civilemque deducere (De Or. 1. 8. 33)
- mental culture: animi, ingenii cultus (not cultura)