discurro

Latin

Etymology

From dis- +‎ currō.

Pronunciation

Verb

discurrō (present infinitive discurrere, perfect active discurrī, supine discursum); third conjugation

  1. to run about, in different directions, or to and fro; to roam, wander
    Synonyms: errō, pererrō, pervagor, vagor, peragrō, lūstrō, perlūstrō, pālor
    • c. 4 BCE – 65 CE, Seneca the Younger, Epistulae Morales ad Lucilium 1.2.1:
      Nōn discurris nec locōrum mūtātiōnibus inquiētārīs. Aegrī animī ista iactātiō est.
      [Seneca to Lucilius:] You neither run about nor distract yourself by changing places. Such agitation is [a sign] of a troubled mind.

Conjugation

  • Perfect forms discucurrī are occasionally found.

Derived terms

Descendants

  • Asturian: escurrir, descurrir
  • Catalan: discórrer
  • French: discourir
  • Galician: discorrer
  • Italian: discorrere
  • Middle Italian: discorere
  • Portuguese: discorrer
  • Sicilian: discùrriri
  • Spanish: discurrir, descorrer

References

  • discurro”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • discurro”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • discurro in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.

Spanish

Pronunciation

  • IPA(key): /disˈkuro/ [d̪isˈku.ro]
  • Rhymes: -uro
  • Syllabification: dis‧cu‧rro

Verb

discurro

  1. first-person singular present indicative of discurrir