discurro
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [dɪsˈkʊr.roː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪isˈkur.ro]
Verb
discurrō (present infinitive discurrere, perfect active discurrī, supine discursum); third conjugation
- to run about, in different directions, or to and fro; to roam, wander
- c. 4 BCE – 65 CE, Seneca the Younger, Epistulae Morales ad Lucilium 1.2.1:
- Nōn discurris nec locōrum mūtātiōnibus inquiētārīs. Aegrī animī ista iactātiō est.
- [Seneca to Lucilius:] You neither run about nor distract yourself by changing places. Such agitation is [a sign] of a troubled mind.
- Nōn discurris nec locōrum mūtātiōnibus inquiētārīs. Aegrī animī ista iactātiō est.
Conjugation
- Perfect forms discucurrī are occasionally found.
Conjugation of discurrō (third conjugation)
Derived terms
Related terms
- discursatiō
- discursator
Descendants
References
- “discurro”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “discurro”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- discurro in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
Spanish
Pronunciation
- IPA(key): /disˈkuro/ [d̪isˈku.ro]
- Rhymes: -uro
- Syllabification: dis‧cu‧rro
Verb
discurro
- first-person singular present indicative of discurrir