dulciarius
Latin
Etymology
From dulcia (“sweet cakes”) + -ārius (suffix forming relational adjectives and agent nouns).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [dʊɫ.kiˈaː.ri.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪ul̠ʲ.t͡ʃiˈaː.ri.us]
Adjective
dulciārius (feminine dulciāria, neuter dulciārium); first/second-declension adjective
- Of or pertaining to confectionery.
- Making sweetmeats.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dulciārius | dulciāria | dulciārium | dulciāriī | dulciāriae | dulciāria | |
| genitive | dulciāriī | dulciāriae | dulciāriī | dulciāriōrum | dulciāriārum | dulciāriōrum | |
| dative | dulciāriō | dulciāriae | dulciāriō | dulciāriīs | |||
| accusative | dulciārium | dulciāriam | dulciārium | dulciāriōs | dulciāriās | dulciāria | |
| ablative | dulciāriō | dulciāriā | dulciāriō | dulciāriīs | |||
| vocative | dulciārie | dulciāria | dulciārium | dulciāriī | dulciāriae | dulciāria | |
Related terms
Noun
dulciārius m (genitive dulciāriī or dulciārī); second declension
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | dulciārius | dulciāriī |
| genitive | dulciāriī dulciārī1 |
dulciāriōrum |
| dative | dulciāriō | dulciāriīs |
| accusative | dulciārium | dulciāriōs |
| ablative | dulciāriō | dulciāriīs |
| vocative | dulciārie | dulciāriī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
References
- “dulciarius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- dulciarius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.