dulcitudo
Latin
Etymology
From dulcis (“sweet”) + -tūdō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [dʊɫ.kɪˈtuː.doː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪ul̠ʲ.t͡ʃiˈt̪uː.d̪o]
Noun
dulcitūdō f (genitive dulcitūdinis); third declension
- sweetness
- (figuratively) pleasantness, pleasurableness, agreeableness, delightfulness, charm
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | dulcitūdō | dulcitūdinēs |
| genitive | dulcitūdinis | dulcitūdinum |
| dative | dulcitūdinī | dulcitūdinibus |
| accusative | dulcitūdinem | dulcitūdinēs |
| ablative | dulcitūdine | dulcitūdinibus |
| vocative | dulcitūdō | dulcitūdinēs |
Synonyms
- (agreeableness, charm): amoenitās, dulcēdō, iūcunditās, lepor
- (sweetness): dulcēdō, dulcitās, dulcor, mel, mellinia, suāvitās
Antonyms
- (antonym(s) of “sweetness”): acerbitās, amāritās, amāritūdō, austēritās
Related terms
Descendants
- → English: dulcitude
- Italian: dolcitudine
- Old Galician-Portuguese: dulçedũe
- Spanish: dulcedumbre
References
- “dulcitudo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “dulcitudo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- dulcitudo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.