huiveren
Dutch
Etymology
Likely onomatopoeic. Appears to contain the frequentative suffix -eren.
An early etymology suggesting that it may ultimately represent a derivation from Proto-Germanic *heufaną (via an unattested Middle Dutch *hūven) is today generally dismissed as implausible.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈɦœy̯.və.rə(n)/
Audio: (file) - Hyphenation: hui‧ve‧ren
- Rhymes: -œy̯vərən
Verb
huiveren
Conjugation
| Conjugation of huiveren (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | huiveren | |||
| past singular | huiverde | |||
| past participle | gehuiverd | |||
| infinitive | huiveren | |||
| gerund | huiveren n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | huiver | huiverde | ||
| 2nd person sing. (jij) | huivert, huiver2 | huiverde | ||
| 2nd person sing. (u) | huivert | huiverde | ||
| 2nd person sing. (gij) | huivert | huiverde | ||
| 3rd person singular | huivert | huiverde | ||
| plural | huiveren | huiverden | ||
| subjunctive sing.1 | huivere | huiverde | ||
| subjunctive plur.1 | huiveren | huiverden | ||
| imperative sing. | huiver | |||
| imperative plur.1 | huivert | |||
| participles | huiverend | gehuiverd | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||