kakken
Dutch
Etymology
From Middle Dutch cacken, probably from Latin cacō (“to defecate, soil”), either way presumably ultimately sound imitative.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈkɑkə(n)/
Audio: (file) - Hyphenation: kak‧ken
- Rhymes: -ɑkən
Verb
kakken
- (intransitive) to defecate
- (transitive) to (secrete) shit (notably solids)
- (intransitive) to trot slowly, lustlessly
Conjugation
Conjugation of kakken (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | kakken | |||
past singular | kakte | |||
past participle | gekakt | |||
infinitive | kakken | |||
gerund | kakken n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | kak | kakte | ||
2nd person sing. (jij) | kakt, kak2 | kakte | ||
2nd person sing. (u) | kakt | kakte | ||
2nd person sing. (gij) | kakt | kakte | ||
3rd person singular | kakt | kakte | ||
plural | kakken | kakten | ||
subjunctive sing.1 | kakke | kakte | ||
subjunctive plur.1 | kakken | kakten | ||
imperative sing. | kak | |||
imperative plur.1 | kakt | |||
participles | kakkend | gekakt | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |
Derived terms
- aankakken
- bekakken
- inkakken
- kakaard
- kakken zonder douwen
- kakker
- kakkerd
- kakkerij
- kakking
- kaksel
- nederkakken
- onderkakken
- uitkakken
- wegkakken