klaga

Faroese

Verb

klaga (third person singular past indicative klagaði, third person plural past indicative klagaðu, supine klagað)

  1. to complain

Conjugation

Conjugation of (group v-30)
infinitive
supine klagað
present past
first singular klagi klagaði
second singular klagar klagaði
third singular klagar klagaði
plural klaga klagaðu
participle (a6)1 klagandi klagaður
imperative
singular klaga!
plural klagið!

1Only the past participle being declined.

Icelandic

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈkʰlaːɣa/
  • Rhymes: -aːɣa

Verb

klaga (weak verb, third-person singular past indicative klagaði, supine klagað)

  1. (transitive) to complain about/against
  2. (transitive) to accuse

Conjugation

klaga – active voice (germynd)
infinitive nafnháttur klaga
supine sagnbót klagað
present participle
klagandi
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég klaga klagaði klagi klagaði
þú klagar klagaðir klagir klagaðir
hann, hún, það klagar klagaði klagi klagaði
plural við klögum klöguðum klögum klöguðum
þið klagið klöguðuð klagið klöguðuð
þeir, þær, þau klaga klöguðu klagi klöguðu
imperative boðháttur
singular þú klaga (þú), klagaðu
plural þið klagið (þið), klagiði1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
klagast – mediopassive voice (miðmynd)
infinitive nafnháttur að klagast
supine sagnbót klagast
present participle
klagandist (rare; see appendix)
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég klagast klagaðist klagist klagaðist
þú klagast klagaðist klagist klagaðist
hann, hún, það klagast klagaðist klagist klagaðist
plural við klögumst klöguðumst klögumst klöguðumst
þið klagist klöguðust klagist klöguðust
þeir, þær, þau klagast klöguðust klagist klöguðust
imperative boðháttur
singular þú klagast (þú), klagastu
plural þið klagist (þið), klagisti1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
klagaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
klagaður klöguð klagað klagaðir klagaðar klöguð
accusative
(þolfall)
klagaðan klagaða klagað klagaða klagaðar klöguð
dative
(þágufall)
klöguðum klagaðri klöguðu klöguðum klöguðum klöguðum
genitive
(eignarfall)
klagaðs klagaðrar klagaðs klagaðra klagaðra klagaðra
weak declension
(veik beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
klagaði klagaða klagaða klöguðu klöguðu klöguðu
accusative
(þolfall)
klagaða klöguðu klagaða klöguðu klöguðu klöguðu
dative
(þágufall)
klagaða klöguðu klagaða klöguðu klöguðu klöguðu
genitive
(eignarfall)
klagaða klöguðu klagaða klöguðu klöguðu klöguðu

Derived terms

Further reading

Norwegian Bokmål

Alternative forms

Noun

klaga m or f

  1. definite feminine singular of klage

Verb

klaga

  1. inflection of klage:
    1. simple past
    2. past participle

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

Noun

klaga f or m

  1. definite feminine singular of klage

Swedish

Etymology

From Old Swedish klagha, borrowed from Middle Low German klagen, from Old Saxon klagon, from Proto-West Germanic *klagōn (to lament, complain).

Pronunciation

  • IPA(key): /²klɑːɡa/
  • Audio:(file)

Verb

klaga (present klagar, preterite klagade, supine klagat, imperative klaga)

  1. to complain (whether in a whiny way or not)
  2. to wail, to whimper, to moan

Conjugation

Conjugation of klaga (weak)
active passive
infinitive klaga
supine klagat
imperative klaga
imper. plural1 klagen
present past present past
indicative klagar klagade
ind. plural1 klaga klagade
subjunctive2 klage klagade
present participle klagande
past participle klagad

1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

References