klaren

See also: klären

Dutch

Etymology

From klaar +‎ -en.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈklaː.rə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: kla‧ren
  • Rhymes: -aːrən

Verb

klaren

  1. (transitive) to finish, to complete, to get (something) done
    Synonyms: afhandelen, voltooien

Conjugation

Conjugation of klaren (weak)
infinitive klaren
past singular klaarde
past participle geklaard
infinitive klaren
gerund klaren n
present tense past tense
1st person singular klaar klaarde
2nd person sing. (jij) klaart, klaar2 klaarde
2nd person sing. (u) klaart klaarde
2nd person sing. (gij) klaart klaarde
3rd person singular klaart klaarde
plural klaren klaarden
subjunctive sing.1 klare klaarde
subjunctive plur.1 klaren klaarden
imperative sing. klaar
imperative plur.1 klaart
participles klarend geklaard
1) Archaic. 2) In case of inversion.

German

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈklaːʁən/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -aːʁən

Adjective

klaren

  1. inflection of klar:
    1. strong genitive masculine/neuter singular
    2. weak/mixed genitive/dative all-gender singular
    3. strong/weak/mixed accusative masculine singular
    4. strong dative plural
    5. weak/mixed all-case plural