namawiacz
Polish
Etymology
From namawiać + -acz. First attested in 1644.[1]
Pronunciation
- IPA(key): /naˈma.vjat͡ʂ/
- Rhymes: -avjat͡ʂ
- Syllabification: na‧ma‧wiacz
Noun
namawiacz m pers
- (obsolete) convincer, persuader
- 1810 September 15, Gazeta Warszawska[1], number 74, page 1321:
- Wszystkich kraiów prawa karzą śmiercią namawiaczów do wyniesienia się z nich.
- Laws of all lands punish with death persuaders to leave them.
Declension
Declension of namawiacz
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | namawiacz | namawiacze |
| genitive | namawiacza | namawiaczy |
| dative | namawiaczowi | namawiaczom |
| accusative | namawiacza | namawiaczy |
| instrumental | namawiaczem | namawiaczami |
| locative | namawiaczu | namawiaczach |
| vocative | namawiaczu | namawiacze |
Related terms
adjective
adverb
References
- ^ Grzegorz Knapski (1644) “namawiacz”, in Thesavri Polonolatinograeci Gregorii Cnapii (in Polish), Cracoviae: Sumptu & Typis Francisci Caesarij
Further reading
- Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “namawiacz”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
- Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “namawiacz”, in Słownik języka polskiego
- Aleksander Zdanowicz (1861) “namawiacz”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “namawiacz”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 3, Warsaw, page 99