obmównica
See also: obmównicą
Polish
Etymology
Etymology tree
From obmówić + -nica. First attested in 1593.[1]
Pronunciation
- IPA(key): /ɔb.muvˈɲi.t͡sa/
- Rhymes: -it͡sa
- Syllabification: ob‧mów‧ni‧ca
Noun
obmównica f (male equivalent obmównik)
- (obsolete) female equivalent of obmównik (“slanderer, calumniator”)
Declension
Declension of obmównica
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | obmównica | obmównice |
| genitive | obmównicy | obmównic |
| dative | obmównicy | obmównicom |
| accusative | obmównicę | obmównice |
| instrumental | obmównicą | obmównicami |
| locative | obmównicy | obmównicach |
| vocative | obmównico | obmównice |
Related terms
References
- ^ Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “obmownica”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
Further reading
- obmównica in Polish dictionaries at PWN
- Małgorzata B. Majewska (04.04.2011) “OBMÓWNICA”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century]
- Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “obmównica”, in Słownik języka polskiego
- Aleksander Zdanowicz (1861) “obmównica”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “obmównica”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 3, Warsaw, page 489