obmówca

See also: obmowca, obmowcą, and obmówcą

Old Polish

Etymology

    From obmówić +‎ -ca. First attested in c. 1500.

    Pronunciation

    • IPA(key): (10th–15th CE) /ɔbmɔːft͡sʲa/
    • IPA(key): (15th CE) /ɔbmoft͡sʲa/

    Noun

    obmówca m animacy unattested

    1. (attested in Greater Poland) badmouther, slanderer
      Synonyms: obmawiacz, omówca
      • 1908 [c. 1500], Bolesław Erzepki, editor, Przyczynki do średniowiecznego słownictwa polskiego. I. Glosy polskie wpisane do łacińsko-niemieckiego słownika drukowanego w roku 1490[1], Lubiń, page 54:
        Obmowczą obtrectator
        [Obmowca obtrectator]
    verbs

    Descendants

    • Polish: obmówca

    References

    • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “obmówca”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

    Polish

    Alternative forms

    Etymology

      Inherited from Old Polish obmówca. By surface analysis, obmówić +‎ -ca.

      Pronunciation

       
      • IPA(key): /ɔbˈmuf.t͡sa/
      • Rhymes: -uft͡sa
      • Syllabification: ob‧mów‧ca

      Noun

      obmówca m pers

      1. (dated or literary) slanderer, calumniator
        Synonyms: obmawiacz, obmównik, oszczerca, potwarca

      Declension

      verbs

      Further reading