pozwolić

From po- +‎ zwolić. First attested in the fifteenth century. Compare Old Slovak povoliť.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /pɔzvɔlʲit͡ɕʲ/
• IPA^(key): (15^th CE) /pɔzvɔlʲit͡ɕʲ/

pozwolić pf

1. to allow; to agree, to assent [with ku (+ dative) ‘(to) what’]
   • 1930 [c. 1455], “Jud”, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎^[1], 11, 17:

     Y poslal posli ku krolyowy edomskemu, rzekøcz: Przepuscz myø, acz przedø przes twø zemyø. Gen nye chcyal pozwolycz ku gego proszbam (qui noluit acquiescere precibus eius)

     [I posłał posły ku krolowi edomskiemu rzekąc: «Przepuść mię, ać przedę przez twą ziemię», jen nie chciał pozwolić ku jego prośbam (qui noluit acquiescere precibus eius)]

• Polish: pozwolić
• Silesian: pozwolić

• Bańkowski, Andrzej (2000) “pozwolić”, in Etymologiczny słownik języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish)
• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “pozwolić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish pozwolić. By surface analysis, po- +‎ zwolić. Compare Kashubian pòzwòlëc.

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɔlit͡ɕ
• Syllabification: po‧zwo‧lić

pozwolić pf (imperfective pozwalać)

1. (intransitive) to allow (to give permission; to not obstruct) [with dative ‘whom’; in addition, with na (+ accusative) ‘what’; or with infinitive or żeby (+ infinitive or past-tense clause) ‘to do what’]

   Synonym: dać

   Antonyms: zabronić, zakazać

2. (intransitive) to permit (to allow legally) [with dative ‘whom’; in addition, with na (+ accusative) ‘what’; or with infinitive ‘to do what’]

   Synonyms: dozwolić, zezwolić

3. (intransitive) to allow, to permit (to cause something to be possible) [with na (+ accusative) ‘what’; or with infinitive ‘to do what’]

   Synonym: umożliwić

4. (reflexive with sobie) to allow oneself, to let oneself (to give permission to oneself to do something that might otherwise be considered inappropriate) [with infinitive ‘to do what’; or with na (+ accusative) ‘what’]
5. (reflexive with sobie) to allow oneself, to let oneself (to do something that one considers they ought to do) [with infinitive ‘to do what’]
6. (transitive, obsolete) to grant, to accord, to give [with accusative or genitive]

   Synonyms: udzielić, użyczyć

pozwolić pf

1. (in the second and third person, literary) used as a polite construction in various situations
2. (in the second and third person) used to ask the listener to follow the speaker [with z (+ instrumental) ‘the speaker’]

• → Russian: позво́лить (pozvólitʹ)

According to Słownik frekwencyjny polszczyzny współczesnej (1990), pozwolić is one of the most used words in Polish, appearing 12 times in scientific texts, 31 times in news, 31 times in essays, 23 times in fiction, and 40 times in plays, each out of a corpus of 100,000 words, totaling 109 times, making it the 572nd most common word in a corpus of 500,000 words.^[1]

• pozwolić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• pozwolić in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “pozwolić”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “pozwolić się”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• “POZWOLIĆ”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century], 05.11.2016
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “pozwolić”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861) “pozwolić”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1908), “pozwolić”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 4, Warsaw, page 922
• pozwolić in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego

Inherited from Old Polish pozwolić.

• IPA^(key): /pɔˈzvɔ.lit͡ɕ/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɔlit͡ɕ
• Syllabification: po‧zwo‧lić

pozwolić pf (imperfective pozwŏlać)

1. (transitive) to allow, to permit, to consent to

• pozwolić in silling.org