Latin
Etymology
From re- + nūntiō.
Pronunciation
Verb
renūntiō (present infinitive renūntiāre, perfect active renūntiāvī, supine renūntiātum); first conjugation
- to report or announce
- Synonyms: dēnūntiō, nūntiō, indico, prōdō, refero, adnūntiō, profiteor, nuncupō, praedicō, ēdīcō, dēferō, cōntiōnor
- to reject, retract, renounce or revoke
- Synonyms: negō, dētrectō, āspernor, āversor
- Antonym: aio
Conjugation
Conjugation of renūntiō (first conjugation)
| indicative
|
singular
|
plural
|
| first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
| active
|
present
|
renūntiō
|
renūntiās
|
renūntiat
|
renūntiāmus
|
renūntiātis
|
renūntiant
|
| imperfect
|
renūntiābam
|
renūntiābās
|
renūntiābat
|
renūntiābāmus
|
renūntiābātis
|
renūntiābant
|
| future
|
renūntiābō
|
renūntiābis
|
renūntiābit
|
renūntiābimus
|
renūntiābitis
|
renūntiābunt
|
| perfect
|
renūntiāvī
|
renūntiāvistī, renūntiāstī1
|
renūntiāvit, renūntiāt1
|
renūntiāvimus, renūntiāmus1
|
renūntiāvistis, renūntiāstis1
|
renūntiāvērunt, renūntiārunt, renūntiāvēre1
|
| pluperfect
|
renūntiāveram, renūntiāram1
|
renūntiāverās, renūntiārās1
|
renūntiāverat, renūntiārat1
|
renūntiāverāmus, renūntiārāmus1
|
renūntiāverātis, renūntiārātis1
|
renūntiāverant, renūntiārant1
|
| future perfect
|
renūntiāverō, renūntiārō1
|
renūntiāveris, renūntiāris1
|
renūntiāverit, renūntiārit1
|
renūntiāverimus, renūntiārimus1
|
renūntiāveritis, renūntiāritis1
|
renūntiāverint, renūntiārint1
|
| passive
|
present
|
renūntior
|
renūntiāris, renūntiāre
|
renūntiātur
|
renūntiāmur
|
renūntiāminī
|
renūntiantur
|
| imperfect
|
renūntiābar
|
renūntiābāris, renūntiābāre
|
renūntiābātur
|
renūntiābāmur
|
renūntiābāminī
|
renūntiābantur
|
| future
|
renūntiābor
|
renūntiāberis, renūntiābere
|
renūntiābitur
|
renūntiābimur
|
renūntiābiminī
|
renūntiābuntur
|
| perfect
|
renūntiātus + present active indicative of sum
|
| pluperfect
|
renūntiātus + imperfect active indicative of sum
|
| future perfect
|
renūntiātus + future active indicative of sum
|
| subjunctive
|
singular
|
plural
|
| first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
| active
|
present
|
renūntiem
|
renūntiēs
|
renūntiet
|
renūntiēmus
|
renūntiētis
|
renūntient
|
| imperfect
|
renūntiārem
|
renūntiārēs
|
renūntiāret
|
renūntiārēmus
|
renūntiārētis
|
renūntiārent
|
| perfect
|
renūntiāverim, renūntiārim1
|
renūntiāverīs, renūntiārīs1
|
renūntiāverit, renūntiārit1
|
renūntiāverīmus, renūntiārīmus1
|
renūntiāverītis, renūntiārītis1
|
renūntiāverint, renūntiārint1
|
| pluperfect
|
renūntiāvissem, renūntiāssem1
|
renūntiāvissēs, renūntiāssēs1
|
renūntiāvisset, renūntiāsset1
|
renūntiāvissēmus, renūntiāssēmus1
|
renūntiāvissētis, renūntiāssētis1
|
renūntiāvissent, renūntiāssent1
|
| passive
|
present
|
renūntier
|
renūntiēris, renūntiēre
|
renūntiētur
|
renūntiēmur
|
renūntiēminī
|
renūntientur
|
| imperfect
|
renūntiārer
|
renūntiārēris, renūntiārēre
|
renūntiārētur
|
renūntiārēmur
|
renūntiārēminī
|
renūntiārentur
|
| perfect
|
renūntiātus + present active subjunctive of sum
|
| pluperfect
|
renūntiātus + imperfect active subjunctive of sum
|
| imperative
|
singular
|
plural
|
| first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
| active
|
present
|
—
|
renūntiā
|
—
|
—
|
renūntiāte
|
—
|
| future
|
—
|
renūntiātō
|
renūntiātō
|
—
|
renūntiātōte
|
renūntiantō
|
| passive
|
present
|
—
|
renūntiāre
|
—
|
—
|
renūntiāminī
|
—
|
| future
|
—
|
renūntiātor
|
renūntiātor
|
—
|
—
|
renūntiantor
|
| renūntiāre
|
renūntiārī
|
renūntiāns
|
—
|
| renūntiātūrum esse
|
renūntiātum īrī
|
renūntiātūrus
|
renūntiandus
|
renūntiāvisse, renūntiāsse1
|
renūntiātum esse
|
—
|
renūntiātus
|
| —
|
renūntiātum fore
|
—
|
—
|
| renūntiātūrum fuisse
|
—
|
—
|
—
|
| renūntiandī
|
renūntiandō
|
renūntiandum
|
renūntiandō
|
renūntiātum
|
renūntiātū
|
1At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.
Derived terms
Descendants
References
- “renuntio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “renuntio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- renuntio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to renounce, give up a friendship: amicitiam renuntiare
- to sever (previous) hospitable relations: hospitium renuntiare (Liv. 25. 18)
- to officially proclaim (by the praeco, herald) a man elected consul; to return a man consul: aliquem consulem renuntiare (De Or. 2. 64. 260)