skaþa

See also: skaða

Old Swedish

Etymology

From Old Norse skaða, from Proto-Germanic *skaþōną.

Verb

skaþa

  1. to harm, hurt, damage, wound

Conjugation

Conjugation of skaþa (weak)
present past
infinitive skaþa
participle skaþandi, -e skaþaþer
active voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk skaþar skaþi, -e skaþaþi, -e skaþaþi, -e
þū skaþar skaþi, -e skaþa skaþaþi, -e skaþaþi, -e
han skaþar skaþi, -e skaþaþi, -e skaþaþi, -e
vīr skaþum, -om skaþum, -om skaþum, -om skaþaþum, -om skaþaþum, -om
īr skaþin skaþin skaþin skaþaþin skaþaþin
þēr skaþa skaþin skaþaþu, -o skaþaþin
mediopassive voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk skaþas skaþis, -es skaþaþis, -es skaþaþis, -es
þū skaþas skaþis, -es skaþaþis, -es skaþaþis, -es
han skaþas skaþis, -es skaþaþis, -es skaþaþis, -es
vīr skaþums, -oms skaþums, -oms skaþaþums, -oms skaþaþums, -oms
īr skaþins skaþins skaþaþins skaþaþins
þēr skaþas skaþins skaþaþus, -os skaþaþins

Descendants

  • Swedish: skada