sponsus

Latin

Etymology

From spondeō (vow, pledge).

Pronunciation

Noun

spōnsus m (genitive spōnsī); second declension

  1. a groom
  2. a fiancé

Declension

Second-declension noun.

singular plural
nominative spōnsus spōnsī
genitive spōnsī spōnsōrum
dative spōnsō spōnsīs
accusative spōnsum spōnsōs
ablative spōnsō spōnsīs
vocative spōnse spōnsī

Descendants

  • Asturian: esposu
  • Catalan: espòs
  • Friulian: spôs
  • Galician: esposo
  • German: Gespons
  • Ido: spozo
  • Italian: sposo
  • Judeo-Italian: סְפוּסוֹ (səpuso /⁠spuso⁠/)
  • Lombard: spós
  • Occitan: espós
  • Old French: espos
  • Portuguese: esposo
  • Romansch: spus, spous
  • Sardinian: isposu, sposu
  • Sicilian: spusu
  • Spanish: esposo
  • Venetan: spóxo

Noun

spōnsus m (genitive spōnsūs); fourth declension

  1. A bail, surety

Declension

Fourth-declension noun.

singular plural
nominative spōnsus spōnsūs
genitive spōnsūs spōnsuum
dative spōnsuī spōnsibus
accusative spōnsum spōnsūs
ablative spōnsū spōnsibus
vocative spōnsus spōnsūs

Derived terms

References

  • sponsus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • sponsus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • sponsus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.