ön

See also: -ön, ön-, őn, oen, óen, ōen, and Appendix:Variations of "on"

Azerbaijani

Other scripts
Cyrillic өн
Abjad اؤن

Etymology

From Proto-Turkic *öŋ, *oŋ. Cognate with Old Turkic [script needed] (öŋ, “front, face”).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Noun

ön (definite accusative önü, plural önlər)

  1. front
    Synonym: qabaq
    Antonyms: arxa, dal

Declension

Declension of ön
singular plural
nominative önönlər
definite accusative önüönləri
dative önəönlərə
locative öndəönlərdə
ablative öndənönlərdən
definite genitive önünönlərin
Possessive forms of ön
nominative
singular plural
mənim (“my”) önüm önlərim
sənin (“your”) önün önlərin
onun (“his/her/its”) önü önləri
bizim (“our”) önümüz önlərimiz
sizin (“your”) önünüz önləriniz
onların (“their”) önü or önləri önləri
accusative
singular plural
mənim (“my”) önümü önlərimi
sənin (“your”) önünü önlərini
onun (“his/her/its”) önünü önlərini
bizim (“our”) önümüzü önlərimizi
sizin (“your”) önünüzü önlərinizi
onların (“their”) önünü or önlərini önlərini
dative
singular plural
mənim (“my”) önümə önlərimə
sənin (“your”) önünə önlərinə
onun (“his/her/its”) önünə önlərinə
bizim (“our”) önümüzə önlərimizə
sizin (“your”) önünüzə önlərinizə
onların (“their”) önünə or önlərinə önlərinə
locative
singular plural
mənim (“my”) önümdə önlərimdə
sənin (“your”) önündə önlərində
onun (“his/her/its”) önündə önlərində
bizim (“our”) önümüzdə önlərimizdə
sizin (“your”) önünüzdə önlərinizdə
onların (“their”) önündə or önlərində önlərində
ablative
singular plural
mənim (“my”) önümdən önlərimdən
sənin (“your”) önündən önlərindən
onun (“his/her/its”) önündən önlərindən
bizim (“our”) önümüzdən önlərimizdən
sizin (“your”) önünüzdən önlərinizdən
onların (“their”) önündən or önlərindən önlərindən
genitive
singular plural
mənim (“my”) önümün önlərimin
sənin (“your”) önünün önlərinin
onun (“his/her/its”) önünün önlərinin
bizim (“our”) önümüzün önlərimizin
sizin (“your”) önünüzün önlərinizin
onların (“their”) önünün or önlərinin önlərinin

Derived terms

Adjective

ön (comparative daha ön, superlative ən ön)

  1. front
  2. preliminary
    ön razılaşma ― preliminary agreement

Hungarian

Etymology

Lexicalization of the prefix ön- (“self-”). Proposed by István Széchenyi in analogy with the German form of address Sie, and popularized during the Hungarian language reform, which took place in the 18th–19th centuries.[1]

Pronunciation

  • IPA(key): [ˈøn]
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -øn

Pronoun

ön

  1. (personal) you (formal)

Usage notes

Even though both ön and maga are used with the formal third-person verb forms, ön is generally considered more polite and respectful, but also more formal and distant. The choice between the two is also subject to the speakers' age and respective social status, as well as regional distribution, with younger generations and urban dwellers preferring ön over maga.[2]

Declension

Inflection (stem in -ö-, front rounded harmony)
singular plural
nominative ön önök
accusative önt önöket
dative önnek önöknek
instrumental önnel önökkel
causal-final önért önökért
translative önné önökké
terminative önig önökig
essive-formal önként önökként
essive-modal — —
inessive önben önökben
superessive önön önökön
adessive önnél önöknél
illative önbe önökbe
sublative önre önökre
allative önhöz önökhöz
elative önből önökből
delative önről önökről
ablative öntől önöktől
non-attributive
possessive – singular 		öné önöké
non-attributive
possessive – plural 		önéi önökéi

Coordinate terms

Hungarian personal pronouns
singular plural
1st person én mi
2nd person familiar te ti
polite, unfamiliar maga maguk
formal önök
3rd person ő ők

Derived terms

(See also the compounds of the prefix ön-.)

See also

References

  1. ^ ön in Zaicz, Gábor (ed.). Etimológiai szótár: Magyar szavak és toldalékok eredete (‘Dictionary of Etymology: The origin of Hungarian words and affixes’). Budapest: Tinta Könyvkiadó, 2006, →ISBN.  (See also its 2nd edition.)
  2. ^ György Rákosi: Maga vagy ön? in Névmásblog, 15 September 2014

Further reading

  • ön in Géza Bárczi, László Országh, et al., editors, A magyar nyelv értelmező szótára [The Explanatory Dictionary of the Hungarian Language] (ÉrtSz.), Budapest: Akadémiai Kiadó, 1959–1962. Fifth ed., 1992: →ISBN.
  • ön in Géza Bárczi, László Országh, et al., editors, A magyar nyelv értelmező szótára [The Explanatory Dictionary of the Hungarian Language] (ÉrtSz.), Budapest: Akadémiai Kiadó, 1959–1962. Fifth ed., 1992: →ISBN.
  • ön in Géza Bárczi, László Országh, et al., editors, A magyar nyelv értelmező szótára [The Explanatory Dictionary of the Hungarian Language] (ÉrtSz.), Budapest: Akadémiai Kiadó, 1959–1962. Fifth ed., 1992: →ISBN.
  • ön in Géza Bárczi, László Országh, et al., editors, A magyar nyelv értelmező szótára [The Explanatory Dictionary of the Hungarian Language] (ÉrtSz.), Budapest: Akadémiai Kiadó, 1959–1962. Fifth ed., 1992: →ISBN.

North Frisian

Etymology

From Old Frisian in, from Proto-Germanic *in, from Proto-Indo-European *en. Cognate with Saterland Frisian in, West Frisian yn.

Pronunciation

  • IPA(key): /œn/

Preposition

ön

  1. (Sylt) in
    • 2021, Tanno Hüttenrauch, Lord's Prayer Northfrisian / Vaterunser Nordfriesisch:
      Üüs Faađer ön Hemel.
      Our father in the heaven.

Swedish

Pronunciation

  • IPA(key): /øːn/
  • Rhymes: -øːn

Noun

ön

  1. inflection of ö:
    1. indefinite plural
    2. definite singular

Turkish

Etymology

Inherited from Ottoman Turkish اوك (öñ), from Proto-Turkic *öŋ, *oŋ.

Noun

ön (definite accusative önü, plural önler)

  1. front
    Antonym: arka

Declension

Declension of ön
singular plural
nominative ön önler
definite accusative önü önleri
dative öne önlere
locative önde önlerde
ablative önden önlerden
genitive önün önlerin
Possessive forms
nominative
singular plural
1st singular önüm önlerim
2nd singular önün önlerin
3rd singular önü önleri
1st plural önümüz önlerimiz
2nd plural önünüz önleriniz
3rd plural önleri önleri
definite accusative
singular plural
1st singular önümü önlerimi
2nd singular önünü önlerini
3rd singular önünü önlerini
1st plural önümüzü önlerimizi
2nd plural önünüzü önlerinizi
3rd plural önlerini önlerini
dative
singular plural
1st singular önüme önlerime
2nd singular önüne önlerine
3rd singular önüne önlerine
1st plural önümüze önlerimize
2nd plural önünüze önlerinize
3rd plural önlerine önlerine
locative
singular plural
1st singular önümde önlerimde
2nd singular önünde önlerinde
3rd singular önünde önlerinde
1st plural önümüzde önlerimizde
2nd plural önünüzde önlerinizde
3rd plural önlerinde önlerinde
ablative
singular plural
1st singular önümden önlerimden
2nd singular önünden önlerinden
3rd singular önünden önlerinden
1st plural önümüzden önlerimizden
2nd plural önünüzden önlerinizden
3rd plural önlerinden önlerinden
genitive
singular plural
1st singular önümün önlerimin
2nd singular önünün önlerinin
3rd singular önünün önlerinin
1st plural önümüzün önlerimizin
2nd plural önünüzün önlerinizin
3rd plural önlerinin önlerinin

Derived terms

Further reading

  • “ön”, in Turkish dictionaries, Türk Dil Kurumu
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.