błyszcz
Polish
Pronunciation
- IPA(key): /ˈbwɘʂt͡ʂ/
Audio: (file) - Rhymes: -ɘʂt͡ʂ
- Syllabification: błyszcz
- Homophone: Błyszcz
Etymology 1
Deverbal from błyszczeć. First attested in 1861.[1]
Noun
błyszcz m inan (diminutive błyszczyk)
Declension
Declension of błyszcz
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | błyszcz | błyszcze |
| genitive | błyszcza | błyszczy |
| dative | błyszczowi | błyszczom |
| accusative | błyszcz | błyszcze |
| instrumental | błyszczem | błyszczami |
| locative | błyszczu | błyszczach |
| vocative | błyszczu | błyszcze |
Noun
błyszcz m inan
- (mineralogy) glance (any of various sulphides, mostly dark-coloured, which have a brilliant metallic luster)
- błyszcz miedzi ― copper glance/chalcocite
- błyszcz ołowiu ― galena
- błyszcz srebra ― argentite
Declension
Declension of błyszcz
| singular | |
|---|---|
| nominative | błyszcz |
| genitive | błyszczu |
| dative | błyszczowi |
| accusative | błyszcz |
| instrumental | błyszczem |
| locative | błyszczu |
| vocative | błyszczu |
Derived terms
adjective
adverb
Related terms
verbs
- błyskać impf, błysnąć pf
- błyskotać impf
- błyszczeć impf, zabłyszczeć pf
Etymology 2
See the etymology of the corresponding lemma form.
Verb
błyszcz
- second-person singular imperative of błyszczeć
References
- ^ Aleksander Zdanowicz (1861) “błyszcz”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861