hakim

See also: Hakim and hâkim

English

Alternative forms

Etymology 1

From Hindustani حکیم / हकीम (hakīm), from Classical Persian حکیم (hakīm), from Arabic حَكِيم (ḥakīm, wise, learned).

Noun

hakim (plural hakims)

  1. (South Asia) A doctor, usually practicing traditional medicine.
    • 1638, Thomas Herbert, Some Yeares Travels, section I:
      The second speaks of naturall Philosophy or Physick, and is studyed by the Hackeams or Physitians []
    • 1903, GA Henty, With Kitchener in the Soudan:
      I went up to them, and they said, ‘We hear that you are a hakim, who has done great things.’
    • 1924, EM Forster, A Passage to India, Penguin, published 2005, page 28:
      ‘It was his duty to report suspicious characters, and conceivably it was some disreputable hakim who had prowled up from the bazaar.’
    • 1990, Peter Hopkirk, The Great Game, Folio Society, published 2010, page 116:
      The Englishman was to remain there for three weeks, this time posing as a hakeem, secretly observing and noting down everything of significance.

Etymology 2

From Classical Persian حاکم (hākim), from Arabic حَاكِم (ḥākim).

Noun

hakim (plural hakims)

  1. (historical) A judge or governor in Islamic India.

Anagrams

Azerbaijani

Etymology

From Arabic حَاكِم (ḥākim).

Pronunciation

  • IPA(key): [hɑːˈkim]
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: ha‧kim

Noun

hakim (definite accusative hakimi, plural hakimlər)

  1. (law) judge
  2. (sports) referee (especially in football)
    Synonyms: həkəm, müsnif
  3. (historical) ruler
    Synonyms: hökmdar, hökmran

Declension

Declension of hakim
singular plural
nominative hakimhakimlər
definite accusative hakimihakimləri
dative hakiməhakimlərə
locative hakimdəhakimlərdə
ablative hakimdənhakimlərdən
definite genitive hakiminhakimlərin
Possessive forms of hakim
nominative
singular plural
mənim (my) hakimim hakimlərim
sənin (your) hakimin hakimlərin
onun (his/her/its) hakimi hakimləri
bizim (our) hakimimiz hakimlərimiz
sizin (your) hakiminiz hakimləriniz
onların (their) hakimi or hakimləri hakimləri
accusative
singular plural
mənim (my) hakimimi hakimlərimi
sənin (your) hakimini hakimlərini
onun (his/her/its) hakimini hakimlərini
bizim (our) hakimimizi hakimlərimizi
sizin (your) hakiminizi hakimlərinizi
onların (their) hakimini or hakimlərini hakimlərini
dative
singular plural
mənim (my) hakimimə hakimlərimə
sənin (your) hakiminə hakimlərinə
onun (his/her/its) hakiminə hakimlərinə
bizim (our) hakimimizə hakimlərimizə
sizin (your) hakiminizə hakimlərinizə
onların (their) hakiminə or hakimlərinə hakimlərinə
locative
singular plural
mənim (my) hakimimdə hakimlərimdə
sənin (your) hakimində hakimlərində
onun (his/her/its) hakimində hakimlərində
bizim (our) hakimimizdə hakimlərimizdə
sizin (your) hakiminizdə hakimlərinizdə
onların (their) hakimində or hakimlərində hakimlərində
ablative
singular plural
mənim (my) hakimimdən hakimlərimdən
sənin (your) hakimindən hakimlərindən
onun (his/her/its) hakimindən hakimlərindən
bizim (our) hakimimizdən hakimlərimizdən
sizin (your) hakiminizdən hakimlərinizdən
onların (their) hakimindən or hakimlərindən hakimlərindən
genitive
singular plural
mənim (my) hakimimin hakimlərimin
sənin (your) hakiminin hakimlərinin
onun (his/her/its) hakiminin hakimlərinin
bizim (our) hakimimizin hakimlərimizin
sizin (your) hakiminizin hakimlərinizin
onların (their) hakiminin or hakimlərinin hakimlərinin

Adjective

hakim

  1. ruling, reigning
    hakim partiyaruling party
    hakim ideologiyaruling ideology

Indonesian

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈhakɪm/
  • Rhymes: -kɪm, -ɪm, -m
  • Hyphenation: ha‧kim

Etymology 1

Inherited from Malay حاکيم (hakim), from Classical Malay hakim, from Arabic حَاكِم (ḥākim, judge; ruler, sovereign; governor).

Noun

hakim (plural hakim-hakim)

  1. judge
    1. a public official whose duty it is to administer the law, especially by presiding over trials and rendering judgments; a justice.
      Synonyms: pengadil, magistrat
      Barangsiapa meniru atau memalsukan uang kertas, dan barangsiapa mengeluarkan dengan sengaja atau menyimpan uang kertas tiruan atau uang kertas yang dipalsukan, akan dituntut dimuka hakim.
      Whoever imitates or falsifies banknotes, and whoever releases them deliberately or keeps falsified banknotes, will be prosecuted before the judge.
    2. a person who decides the fate of someone or something that has been called into question.
  2. court
    Synonym: pengadilan
  3. jury, judge (in a competition)
    Synonyms: juri, penilai
  4. (obsolete) authority
  5. (obsolete) government
Conjugation
Conjugation of hakim (ber-, intransitive)
root hakim
active passive basic
imperative
emphatic
jussive
reflective1 ordinary
ordinary
nominative berhakim
accusative / dative / locative menghakimi terhakimi dihakimi hakimi hakimilah
perfective causative / applicative2 menghakimkan terhakimkan dihakimkan hakimkan hakimkanlah
causative
nominative
accusative / dative / locative
perfective causative / applicative2

1 There is another form of reflective passive verb with affixation of ke- -an which is not included in the table. This form is only attested in active voice without causative affixation of per-.
2 The -kan row is either causative or applicative. With transitive roots it mostly has applicative meaning.
Some of these forms do not normally exist or are rarely used in standard Indonesian. Some forms may also change meaning.

Derived terms
  • hakim ad hoc
  • hakim agung
  • hakim anak
  • hakim anggota
  • hakim disiplin
  • hakim garis
  • hakim hak asasi manusia
  • hakim hak asasi manusia ad hoc
  • hakim karier
  • hakim kasasi
  • hakim kesalahan kaki
  • hakim ketua
  • hakim komisaris
  • hakim konstitusi
  • hakim mediator
  • hakim militer
  • hakim net
  • hakim pengawas
  • hakim servis
  • hakim tipikor
  • hakim tunggal

Etymology 2

Inherited from Malay حاکيم (hakim), from Classical Malay hakim, from Arabic حَكِيم (ḥakīm, sage; scholar, naturalist; physician; philosopher).

Noun

hakim (plural hakim-hakim)

  1. (literary) learned person, wise person, sage, scholar

References

Ladino

Etymology

From Arabic حَاكِم (ḥākim). Doublet of haham.

Noun

hakim m

  1. judge

Malay

Etymology

Borrowed from Arabic حَاكِم (ḥākim).

Pronunciation

  • IPA(key): [ha.kem]
  • Rhymes: -kim, -im
  • Hyphenation: ha‧kim

Noun

hakim (Jawi spelling حاکيم, plural hakim-hakim)

  1. A judge:
    1. A public judicial official.
    2. Someone who decides the results of a competition.
  2. A smart or wise person.

Affixations

Compounds

  • hakim besar

Phrases

  • dihadapkan ke muka hakim
  • menjadi hakim sendiri

Descendants

  • Indonesian: hakim

Further reading

Serbo-Croatian

Alternative forms

  • hàćim

Etymology

Borrowed from Ottoman Turkish حاكم (hakim), from Arabic حَاكِم (ḥākim).

Pronunciation

  • IPA(key): /xǎkim/
  • Hyphenation: ha‧kim

Noun

hákim m anim (Cyrillic spelling ха́ким)

  1. (regional) a wise man
  2. (regional) judge

Declension

Declension of hakim
singular plural
nominative hakim hakimi
genitive hakima hakima
dative hakimu hakimima
accusative hakima hakime
vocative hakime hakimi
locative hakimu hakimima
instrumental hakimom hakimima

References

  • hakim”, in Hrvatski jezični portal [Croatian language portal] (in Serbo-Croatian), 2006–2025
  • Škaljić, Abdulah (1966) Turcizmi u srpskohrvatskom jeziku, Sarajevo: Svjetlost, page 302

Turkish

Etymology

From Ottoman Turkish حكیم (hakim), from Arabic حَكِيم (ḥakīm, wise). Distant doublet of haham.

Pronunciation

  • IPA(key): /ha.cim/

Adjective

hakim

  1. wise
    Synonym: bilge

Synonyms

Noun

hakim (definite accusative hakimi, plural hakimler)

  1. sage, wise man
  2. philosopher

Declension

Declension of hakim
singular plural
nominative hakim hakimler
definite accusative hakimi hakimleri
dative hakime hakimlere
locative hakimde hakimlerde
ablative hakimden hakimlerden
genitive hakimin hakimlerin

Synonyms

See also

Uzbek

Etymology

Borrowed from Arabic حَكِيم (ḥakīm).

Pronunciation

  • Hyphenation: ha‧kim

Noun

hakim (plural hakimlar)

  1. (medicine) doctor
    Synonyms: vrach, doktor
  2. (government) mayor

Declension

Declension of hakim
singular plural
nominative hakim hakimlar
genitive hakimning hakimlarning
dative hakimga hakimlarga
definite accusative hakimni hakimlarni
locative hakimda hakimlarda
ablative hakimdan hakimlardan
similative hakimdek hakimlardek
Possessive forms of hakim
1st person singular
singular plural
nominative hakimim hakimlarim
genitive hakimimning hakimlarimning
dative hakimimga hakimlarimga
definite accusative hakimimni hakimlarimni
locative hakimimda hakimlarimda
ablative hakimimdan hakimlarimdan
similative hakimimdek hakimlarimdek
2nd person singular
singular plural
nominative hakiming hakimlaring
genitive hakimingning hakimlaringning
dative hakimingga hakimlaringga
definite accusative hakimingni hakimlaringni
locative hakimingda hakimlaringda
ablative hakimingdan hakimlaringdan
similative hakimingdek hakimlaringdek
3rd person singular
singular plural
nominative hakimi hakimlari
genitive hakimining hakimlarining
dative hakimiga hakimlariga
definite accusative hakimini hakimlarini
locative hakimida hakimlarida
ablative hakimidan hakimlaridan
similative hakimidek hakimlaridek
1st person plural
singular plural
nominative hakimimiz hakimlarimiz
genitive hakimimizning hakimlarimizning
dative hakimimizga hakimlarimizga
definite accusative hakimimizni hakimlarimizni
locative hakimimizda hakimlarimizda
ablative hakimimizdan hakimlarimizdan
similative hakimimizdek hakimlarimizdek
2nd person plural
singular plural
nominative hakimingiz hakimlaringiz
genitive hakimingizning hakimlaringizning
dative hakimingizga hakimlaringizga
definite accusative hakimingizni hakimlaringizni
locative hakimingizda hakimlaringizda
ablative hakimingizdan hakimlaringizdan
similative hakimingizdek hakimlaringizdek
3rd person plural
singular plural
nominative hakimi hakimlari
genitive hakimining hakimlarining
dative hakimiga hakimlariga
definite accusative hakimini hakimlarini
locative hakimida hakimlarida
ablative hakimidan hakimlaridan
similative hakimidek hakimlaridek

Derived terms

  • hakima
  • hakimlik

Further reading