riuta

Old Swedish

Etymology

From Old Norse hrjóta, from Proto-Germanic *hreutaną.

Verb

riūta

  1. to bellow or roar
  2. to scream or shout angrily

Conjugation

Conjugation of riūta (strong)
present past
infinitive riūta
participle riūtandi, riūtande rutin
active voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk riūter riūti, riūte rø̄t ruti, rute
þū riūter riūti, riūte riūt *rø̄st ruti, rute
han riūter riūti, riūte rø̄t ruti, rute
vīr riūtum, riūtom riūtum, riūtom riūtum, riūtom rutum, rutom rutum, rutom
īr riūtin riūtin riūtin rutin rutin
þēr riūta riūtin rutu, ruto rutin
mediopassive voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk riūts riūtis, riūtes rø̄ts rutis, rutes
þū riūts riūtis, riūtes *rø̄sts rutis, rutes
han riūts riūtis, riūtes rø̄ts rutis, rutes
vīr riūtums, -oms riūtums, riūtoms rutums, rutoms rutums, rutoms
īr riūtins riūtins rutins rutins
þēr riūtas riūtins rutus, rutos rutins

Descendants

  • Swedish: ryta